การพัฒนากิจกรรมแนะแนวตามกลวิธีเมตาคอกนิชันเพื่อส่งเสริมการตระหนักรู้ ในตนเอง ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) พัฒนาคุณลักษณะตามเกณฑ์ของกิจกรรมแนะแนวตามกลวิธีเมตาคอกนิชันของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 2) ศึกษาการตระหนักรู้ในตนเองของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4
3) ศึกษาความพึงพอใจที่มีต่อกิจกรรมแนะแนวตามกลวิธีเมตาคอกนิชันเพื่อส่งเสริมการตระหนักรู้ในตนเอง
ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 กลุ่มตัวอย่าง ได้แก่ นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4/2 โรงเรียนท่าแร่ศึกษา
อำเภอเมืองสกลนคร จังหวัดสกลนคร ปีการศึกษา 2566 จำนวน 37 คน วิธีการได้มาของกลุ่มตัวอย่างโดยใช้การสุ่มแบบกลุ่ม ด้วยวิธีการจับสลากโดยมีห้องเรียนเป็นหน่วยการสุ่ม เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย มีจำนวน 3 ฉบับ
คือ 1) แผนกิจกรรมแนะแนว จำนวน 4 แผน 2) แบบวัดการตระหนักรู้ในตนเอง จำนวน 41 ข้อและ
3) แบบสอบถามความพึงพอใจนักเรียนที่มีต่อกิจกรรมแนะแนวตามกลวิธีเมตาคอกนิชัน เพื่อส่งเสริมการตระหนักรู้ในตนเองในรายวิชาแนะแนว จำนวน 15 ข้อ สถิติที่ใช้ ได้แก่ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ผลการวิจัยพบว่า
1) นักเรียนผ่านคุณลักษณะตามเกณฑ์ของกิจกรรมแนะแนวตามกลวิธีเมตาคอกนิชัน คิดเป็นร้อยละ 100 แสดงว่านักเรียนเข้าร่วมกิจกรรมและส่งชิ้นงานตามที่กำหนด 2) การตระหนักรู้ในตนเองนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4
พบว่า โดยภาพรวม มีค่าเฉลี่ย 4.08 และทั้ง 3 ด้านอยู่ในระดับสูง 3) ความพึงพอใจที่มีต่อกิจกรรมแนะแนว
ตามกลวิธีเมตาคอกนิชัน นักเรียนมีความพึงพอใจต่อกิจกรรมแนะแนวตามกลวิธีเมตาคอกนิชัน เพื่อส่งเสริม
การตระหนักรู้ในตนเอง ในรายวิชาแนะแนวโดยรวมอยู่ในระดับมาก
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงศึกษาธิการ. (2565). แผนที่นำทางการขับเคลื่อนเป้าหมายการพัฒนาที่ยั่งยืนด้านการศึกษา
(SDG 4 Roadmap). กรุงเทพฯ: กระทรวงศึกษาธิการ.
ขวัญหทัย ชัยมงคล. (2559). ผลการใช้ชุดกิจกรรมแนะแนวเพื่อพัฒนาความสามารถในการฟันฝ่าปัญหา และ
อุปสรรคของนักเรียนเมียนมาร์ ชั้นประถมศึกษาตอนปลาย โรงเรียนวัดเชตวันหนองหมู จังหวัด
ลำพูน. วิทยานิพนธ์ปริญญาศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
จิรภัทร์ ธิปัญญา. (2563). ผลการใช้กิจกรรรมแนะแนวตามกลวิธีเมตาคอกนิชันเพื่อเสริมสร้างการรับรู้ความสามารถ
ของตนเองและทักษะการตัดสินใจของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5. วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต
สาขาวิชาหลักสูตรและการสอน, มหาวิทยาลัยศิลปากร.
ทิศนา แขมมณี และคณะ. (2544). วิทยาการด้านการคิด. กรุงเทพฯ: เดอะมาสเตอร์กรุ๊ป แมเนจเม้นท์.
นวคุณ สาณศิลปิน. (2565). ผลการจัดการเรียนรู้สังคมศึกษาโดยใช้กระบวนการให้เหตุผลเชิงกรณีที่มีต่อ
ความสามารถในการคิดอย่างมีวิจารณญาณและการตระหนักรู้ในตนเองของนักเรียนระดับชั้นมัธยมศึกษาตอนปลาย. ปริญญานิพนธ์หลักสูตรการศึกษามหาบัณฑิต สาขาวิชาวิทยาการทางการศึกษาและการจัดการเรียนรู้, มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
นาถยา คงขาว. (2559). ผลการปรึกษากลุ่มแบบอัตถิภาวนิยมต่อการตระหนักรู้ในตนเองของนักเรียนมัธยมศึกษา
ตอนต้น. วิทยานิพนธ์วิทยาศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยบูรพา.
ปิยะภรณ์ พันธุวิทย์, สุวรรณา จุ้ยทอง และสมบัติ คชสิทธิ์. (2567). การพัฒนากิจกรรมแนะแนวโดยใช้กรอบ
ความคิดแบบเติบโต ที่ส่งเสริมการรู้จักและเข้าใจตนเองของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4.
วารสารวไลยอลงกรณ์ปริทัศน์. 14(1), 247- 261.
รุ่งทิวา โพธิ์ใต้. (2552). ผลของการใช้กิจกรรมแนะแนวเพื่อพัฒนาทักษะชีวิตด้านความตระหนักรู้ในตนเองของ
นักเรียน ชั้นประถมศึกษาปีที่ 6. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น. 32(3), 58.
ศจีแพรว โปธิกุล. (2555). การให้คำปรึกษาแบบกลุ่มตามแนวทฤษฎีวิเคราะห์ความสัมพันธ์ระหว่างบุคคลเพื่อ
พัฒนาการตระหนักรู้ในตนเองของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 โรงเรียนสาธิตมหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต .มหาวิทยาลัยเชียงใหม่. เชียงใหม่
สุกัญญา กึ่งกลาง. (2564). การพัฒนาความสามารถในการแก้โจทย์ปัญหาของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5 เรื่อง
แก๊สและสมบัติของแก๊ส ด้วยการจัดการเรียนรู้แบบสืบเสาะ 5 ขั้น ร่วมกับกลวิธีเมตาคอกนิชัน.
วิทยานิพนธ์ปริญญาการศึกษามหาบัณฑิต สาขาวิชาหลักสูตรและการสอน, มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
สมนึก ภัททิยธนี. (2567). การวัดผลการศึกษา. พิมพ์ครั้งที่ 14 (ฉบับปรับปรุง). กาฬสินธุ์: ประสานการพิมพ์.
หทัยรัตน์ ศรีมาลา. (2565). การพัฒนากิจกรรมการเรียนรู้ตามทฤษฎีการกระจ่างค่านิยม เพื่อเสริมสร้าง
ความสามารถในการตระหนักรู้ตนเองสำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนต้น. วิทยานิพนธ์หลักสูตร
การศึกษามหาบัณฑิตสาขาวิชาหลักสูตรและการสอน, มหาวิทยาลัยนเรศวร.
อุษา ชมภูพฤกษ์. (2561). การพัฒนาความสามารถในการแก้โจทย์ปัญหาฟิสิกส์ และผลสัมฤทธิ์ทางการเรียน
รายวิชาฟิสิกส์ เรื่อง ไฟฟ้ากระแส ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5 โดยใช้กลวิธีเมตาคอกนิชัน.
วิทยานิพนธ์ปริญญาการศึกษามหาบัณฑิต สาขาวิชาหลักสูตรและการสอน, มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
Anderson, N. (2001). The role of metacognition in second language teaching and learning. Journal
of reading. 38(1), 36 -44.
Schraw, G.S. and R.S. Dennison.(1994). Assessing Metacognitive A wareness, Contemporary
Educational Phychology. 19(4), 460-475.
Wells, A. (2000). Emotional Disorders and Metacognition: Innovative Cognitive Therapy.
New York: John Wiley & Sons.
