มลพิษทางเสียงจากอากาศยานกับการจัดการสิ่งแวดล้อมทางการศึกษาตามหลักพระพุทธศาสนา

ผู้แต่ง

  • นัชพล คงพันธ์ วิทยาลัยสงฆ์พุทธชินราช มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย
  • เกศแก้ว คงคล้าย วิทยาลัยสงฆ์พุทธชินราช มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย

คำสำคัญ:

มลพิษทางเสียง, สิ่งแวดล้อม, หลักพระพุทธศาสนา

บทคัดย่อ

การเดินทางโดยเครื่องบินเป็นสิ่งจำเป็นในการเดินทางไม่ว่าจะเป็นนักท่องเที่ยว นิสิต นักศึกษา นักเรียน หรือประชาชนทั่วไป อุตสาหกรรมการบินก่อให้เกิดผลกระทบเกิดวิกฤติต่อสิ่งแวดล้อมด้วยเช่นกัน มลพิษทางเสียงส่งผลกระทบต่อสุขภาพกายและสุขภาพจิตของมนุษย์และยังส่งผลกระทบต่อวงจรและการดำรงชีวิตของสิ่งมีชีวิตในระบบนิเวศ ดังนั้นสภาพแวดล้อมที่เอื้อต่อการเรียนรู้ไม่ได้จำกัดเพียงในห้องเรียนไม่จำกัดในเรื่องของเวลาและสถานที่ การจัดการสภาพแวดล้อมภายในของสถานศึกษาทางหลักพระพุทธศาสนาว่าด้วย หลักสัปปายะ มนุษย์และสิ่งแวดล้อมภายนอกต่างสัมพันธ์และต้องปรับตัวเข้าหากันเพื่อความอยู่รอด ด้านกายภาพภายในห้องเรียนนอกห้องเรียน จัดให้มีความเหมาะสมเอื้อต่อการเรียนรู้ ทำให้ผู้เรียนรู้มีความกระตือรือร้น บทความนี้มีวัตถุประสงค์เขียนขึ้นเพื่อให้เยาวชน นิสิต นักศึกษาและประชาชนทั่วไปได้ศึกษา ได้แก่ 1) ผลกระทบจากมลภาวะทางเสียงของเครื่องบินในการจัดการเรียนการสอน 2) การจัดการสภาพแวดล้อมทางการศึกษาตามหลักพระพุทธศาสนา และ 3) การจัดการเรียนเพื่อให้ผู้เรียนเกิดความสุขในการเรียนให้มีความเป็นเลิศทางปัญญามีชีวิตที่ดีงาม ต่อไป

References

กมล โพธิ์เย็น. (2559). การจัดการเรียนรู้เพื่อนำความสุขสู่ผู้เรียน. วารสารศึกษาศาสตร์มหาวิทยาลัยศิลปากร, 13(2), 121-131.

กรมควบคุมมลพิษ. (2549). คุณภาพอากาศและเสียง. เข้าถึงได้จาก. http://www.pcd.go.th สืบค้นเมื่อ 3 มกราคม 2567.

กิติยวดี บุญซื่อ และคณะ. (2540).การเรียนรู้อย่างมีความสุข. วารสารครุศาสตร์, 26(1), 7-22.

ทวีวงศ์ ศรีบุรี. (2541). EIA การวิเคราะห์ผลกระทบสิ่งแวดล้อม. กรุงเทพฯ: มายด์พับลิซซิ่ง.

ปฏิคม พงษ์ประเสริฐ. (2550). การศึกษาการจัดสภาพแวดล้อมและการบริการในโรงเรียนเทศบาล สังกัดเทศบาลเมืองนครนายก. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโฒ.

พระไตรปิฎกภาษาไทย.(2539). ฉบับมหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ. ปยุตฺโต). (2555). พุทธธรรมฉบับปรับขยาย. พิมพ์ครั้งที่ 32, กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์ผลิธัมม์.

พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ.ปยุตฺโต). (2557). พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม, (พิมพ์ครั้งที่ 27). กรุงเทพฯ : มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระพุทธโฆสาจารย์. แปลและเรียบเรียงโดย สมเด็จพระพุฒาจารย์ (อาจ อาสภมหาเถร). (2554). คัมภีร์วิสทุธิมรรค. (พิมพ์ครั้งที่ 10). บริษัทธนาเพรส จํากัด.

วิจารณ์ พานิช. (2558). วิถีสร้างการเรียนรู้เพื่อศิษย์ ในศตวรรษที่ 21. วารสารนวัตกรรมการเรียนรู้. 1(2), 3-14.

วิจิตร ศรีสะอ้าน และคณะ. (2523). หลักการบริหารงานบุคคล. กรุงเทพฯ: โอเดียนสโตร์.

ศิวพันธุ์ ชูอินทร์. (2556). ความรู้เบื้องต้นด้านมลพิษทางเสียง. (พิมพ์ครั้งที่ 1). พิมพ์ลักษณ์, กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาแห่งชาติ. (2540). การคิดและการสอนเพื่อพัฒนากระบวนการคิดต้นแบบการเรียนรู้ทางด้านหลักทฤษฎีและแนวปฏิบัติ. กรุงเทพฯ: โครงการพัฒนาการเรียนการสอนสำนักงานคณะกรรมการการศึกษาแห่งชาติ.

สำนักงานคณะกรรมการพลังงานแห่งชาติ. (2544). สถาบันสิ่งแวดล้อมไทย. ยุทธศาสตร์ใหม่เพื่อการอนุรักษ์พลังงานและสิ่งแวดล้อม. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการพลังงานแห่งชาติ.

สุธีลา ตุลยะเสถียร และคณะ. (2544). มลพิษสิ่งแวดล้อม (ปัญหาสังคมไทย). กรุงเทพฯ : รวมสาส์น.

เผยแพร่แล้ว

2024-05-14