วัฒนธรรมทางการเมืองแบบมีส่วนร่วมของผู้นำที่ส่งผลต่อการพัฒนา ตามหลักปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง ในจังหวัดสุรินทร์
วัฒนธรรมทางการเมืองแบบมีส่วนร่วมของผู้นำที่ส่งผลต่อการพัฒนา ตามหลักปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง ในจังหวัดสุรินทร์
คำสำคัญ:
การพัฒนา, การมีส่วนร่วมของผู้นำ, วัฒนธรรมทางการเมืองบทคัดย่อ
การศึกษาครั้งนี้เป็นการวิจัยแบบผสมผสานระหว่างการวิจัยเชิงปริมาณและเชิงคุณภาพ โดยการวิจัยเชิงปริมาณใช้แบบสอบถามในการเก็บข้อมูลกับชุมชนเศรษฐกิจพอเพียงต้นแบบที่อยู่ในระดับอยู่ดี กินดี และระดับมั่งมีศรีสุขในจังหวัดสุรินทร์ ประจำปีงบประมาณ 2567 ซึ่งมีค่าความเชื่อมั่นเท่ากับ 0.903 กลุ่มตัวอย่างจำนวน 370 คน กำหนดขนาดกลุ่มตัวอย่างโดยใช้การคำนวณของ ทาโร ยามาเน่ ใช้วิธีการสุ่มตัวอย่างแบบหลายขั้นตอน จากประชากรจำนวน 4,447 คน สถิติที่ใช้ในการวิจัยคือ ค่าความถี่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ค่าที ส่วนการวิจัยเชิงคุณภาพ สัมภาษณ์เชิงลึกกับกลุ่มตัวอย่างจำนวน 10 คน ได้แก่ ผู้ให้ข้อมูลหลัก คือ ผู้นำชุมชนที่เข้าร่วมโครงการหมู่บ้านเศรษฐกิจพอเพียงต้นแบบของพัฒนาชุมชนจังหวัดสุรินทร์ ระดับอยู่ดีกินดี และมั่งมั่งศรีสุขประจำปีงบประมาณ 2567 โดยการเลือกกลุ่มตัวอย่างแบบเจาะจง (Purposive Sampling) เครื่องมือวิจัยคือแบบสัมภาษณ์ วิเคราะห์ข้อมูลเชิงเนื้อหา
ผลการวิจัยพบว่า 1) วัฒนธรรมทางการเมืองแบบมีส่วนร่วมของผู้นำในภาพรวม พบว่า ประชาชนมีความคิดเห็นต่อวัฒนธรรมทางการเมืองแบบมีส่วนร่วมของผู้นำ โดยภาพรวม มีค่าเฉลี่ยอยู่ในระดับมาก ( = 4.22, S.D. = .402) เมื่อพิจารณาเป็นรายด้าน เรียงตามลำดับจากมากไปหาน้อย ดังนี้ ด้านความไว้วางใจของประชาชน รองลงมา คือ ด้านการมีส่วนร่วมของชุมชน ด้านการเปิดรับความคิดเห็น ด้านความโปร่งใสในการบริหาร และ ด้านความรับผิดชอบต่อสาธารณะ ตามลำดับ 2) การพัฒนาตามหลักปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียงในภาพรวม พบว่า โดยภาพรวม มีค่าเฉลี่ยอยู่ในระดับมาก ( = 4..09, S.D. = .389) เมื่อพิจารณาเป็นรายด้าน เรียงตามลำดับจากมากไปหาน้อย ดังนี้ ด้านความพอประมาณ รองลงมา คือ ด้านการมีคุณธรรม ด้านความมีเหตุผล ด้านการใช้ความรู้ และด้านการมีภูมิคุ้มกัน ตามลำดับ และ 3) แนวทางการส่งเสริมวัฒนธรรมทางการเมืองแบบมีส่วนร่วมของผู้นำต่อการพัฒนาตามหลักปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียง ควรมีการจัดประชุมอย่างสม่ำเสมอเพื่อเป็นการแจ้งข่าวสารและเปิดพื้นที่ให้ประชาชนได้มีส่วนร่วมในการแสดงความคิดเห็นต่อการบริหารงาน และควรส่งเสริมการเรียนรู้การพัฒนาตนเองตามหลักปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงตั้งแต่ระดับเยาวชนเพื่อเป็นการปลูกฝังให้มีจิตสำนึกในการดำรงชีวิตตามแนวคิดเศรษฐกิจพอเพียง
เอกสารอ้างอิง
เอกสารอ้างอิง (References)
กรมการพัฒนาชุมชน. (2567). รายชื่อหมู่บ้านเศรษฐกิจพอเพียงต้นแบบ กระทรวงมหาดไทย ประจำปีงบประมาณ 2557 (ศพพ.3).” [ออนไลน์]. เข้าถึงได้จาก http://203.114.112.231/cddcenter/ cdd_report/ spp_r03.php?&display=300&year=2556&course=&location_id=32 สืบค้น 8 กันยายน 2567.
กำพล ศรีโท. (2566). รูปแบบการส่งเสริมวัฒนธรรมทางการเมืองแบบมีส่วนร่วมในระบอบประชาธิปไตยของประชาชนจังหวัดนนทบุรี. ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชารัฐศาสตร์ มหาวิทยามหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
จรรยา ไกรจันทร์. (2567). รูปแบบและประเภทของผู้นำ. [ออนไลน์]. เข้าถึงได้จาก: https://www.gotoknow.org/posts/450297 สืบค้น 8 กันยายน 2567.
จรัสศรี พัวจินดาเนตร. (2560). หลักกิจกรรมพื้นฐานการงานอาชีพสำหรับครู. กรุงเทพฯ : จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
จันทนา อินทฉิม (2563). การจัดการชุมชนเข้มแข็ง ตามแนวคิดปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียง : กรณีศึกษา ศูนย์การเรียนรู้ปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียง ตำบลบางปลา อำเภอบางพลี จังหวัดสมุทรปราการ. Journal of Administrative and Management Innovation. 8 (3) : 116-127.
ณัฏฐพล บุณยพิพัฒน์. (2560). ปัญหาและอุปสรรคในการพัฒนาระบอบประชาธิปไตยของไทย (พ.ศ. 2475 –ปัจจุบัน): ข้อสังเกตในเชิงทฤษฎี. ใน รายงานสืบเนื่องจากการประชุมวิชาการระดับชาติด้านการบริหารกิจการ สาธารณะยุคดิจิทัล ครั้งที่ 5 “การบริหารกิจการสาธารณะยุคดิจิทัล: กฎหมาย ความเป็นธรรม และการกลับคืนสู่ประชาธิปไตย”. ขอนแก่น : วิทยาลัยการปกครองท้องถิ่น มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
ณัฐกร วิทิตานนท์. (2563). สัมภาษณ์, วันที่ 25 สิงหาคม.
ฟะห์มาน เตมะ และคณะ. (2566). ปัจจัยที่ส่งผลต่อความสำเร็จในการนำหลักปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงมาพัฒนาชุมชนในตำบลบุดี อำเภอเมือง จังหวัดยะลา. [ออนไลน์]. เข้าถึงได้จาก https://www.hu.ac.th/conference/proceedings/doc/06%20สังคมศาสตร์%20So/8-So-040%20ฟะห์มาน%20เตมะ%20798-813.pdf สืบค้น 8 กันยายน 2567.
มาลา แก้วแสงใส. (2567). หน้าที่ของผู้นำ. [ออนไลน์]. เข้าถึงได้จาก : https://www.gotoknow.org/posts/317044 สืบค้น 8 กันยายน 2567.
มูลนิธิมั่นพัฒนา. (2562). สืบสานสู่การปฏิบัติเพื่อการพัฒนาที่ยั่งยืนของประเทศไทย. กรุงเทพฯ : ส.พิจิตร การพิมพ์
วิศรุตา ทองแกมแก้ว. (2557). พัฒนาการวัฒนธรรมทางการ เมืองไทย : จาก “ประชาธิปไตยเบ่งบาน” สู่“การปฏิรูปประเทศ”. สงขลา : มหาวิทยาลัยราชภัฎสงขลา.
สภานักพัฒนาเพื่อประชาธิปไตย. (2567). ประชาธิปไตย. [ออนไลน์]. เข้าถึงได้จาก : https://wiki.kpi.ac.th/index.php?title=ประชาธิปไตย สืบค้น 8 กันยายน 2567.
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2560). ชุมชนเศรษฐกิจพอเพียง. กรุงเทพฯ : คณะอนุกรรมการขับเคลื่อนเศรษฐกิจพอเพียง.
สุธาวี กลิ่นอุบล และคณะ. (2562). การศึกษาการมีส่วนร่วมของชุมชนต่อความสำเร็จในการพัฒนาชุมชนตามแนวทางปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียง บ้านหัวเขาจีน ตำบลห้วยยางโทน อำเภอปากท่อ จังหวัดราชบุรี. วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศิลปากร.
สุธีกิติ์ ฝอดสูงเนิน และคณะ. (2565). การเสริมสร้างวัฒนธรรมทางการเมืองแบบประชาธิปไตย ของชุมชนชนบทไทย ในทศวรรษที่ 10 แห่งประชาธิปไตยไทย. มนุษยสังคมสาร (มสส.). 20 (3) : 145-164.
อุทัย เลาหวิเชียร. (2561). การบริหารงานภาครัฐในมิติต่าง ๆ ของไทย. กรุงเทพฯ : นราธิป พริ้นติ้ง.
เอกรินทร์ พึ่งประชา. (2560). การสร้างศักยภาพของครัวเรือนเพื่อความมั่นคงทางอาหารของชุมชน กรณีศึกษาบ้านก้างปลา อำด่านซ้าย จังหวัดเลย. รายงานการวิจัย. ได้รับการสนับสนุนจากสำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.
Sririn, W., and Promgird, P. (2019). Political Culture and Stabilized Democracy: A Political Sociology Perspective. Proceedings of 15th International Conference on Humanities and Social Sciences 2019 (IC-HUSO 2019), Khon Kaen University.
William, J. Reddin. (1970). Managerial Effectiveness. New York : McGraw-Hill.
Yamane, T. (1960). Statistics: An Introductory Analysis. New York: Harper and Row.
