การรับรู้ศักยภาพและภาพลักษณ์การท่องเที่ยวที่ส่งผลต่อเศรษฐกิจ ของอำเภอเชียงคาน จังหวัดเลย
คำสำคัญ:
การรับรู้ศักยภาพการท่องเที่ยว, การรับรู้ภาพลักษณ์การท่องเที่ยว, เศรษฐกิจ, การท่องเที่ยวของอำเภอเชียงคานบทคัดย่อ
การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาการรับรู้ศักยภาพการท่องเที่ยวอำเภอเชียงคาน 2) ศึกษาการรับรู้ภาพลักษณ์การท่องเที่ยวอำเภอเชียงคาน ในมุมมองของนักท่องเที่ยวชาวไทย และ 3) เปรียบเทียบการรับรู้ศักยภาพและการรับรู้ภาพลักษณ์การท่องเที่ยวอำเภอเชียงคาน จำแนกตามเพศ อายุ ระดับการศึกษา อาชีพ รายได้เฉลี่ยต่อเดือน กลุ่มตัวอย่างคือ นักท่องเที่ยวชาวไทยที่เดินทางมาท่องเที่ยวอำเภอเชียงคาน จังหวัดเลย ในปี พ.ศ. 2566 โดยใช้วิธีการสุ่มแบบเจาะจงและใช้แบบสอบถามเป็นเครื่องมือในการเก็บรวบรวมข้อมูล สถิติพรรณาวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ยส่วนเบี่ยงเบงมาตรฐาน และการทดสอบ t test, F-test, ANOVA
ผลการวิจัยพบว่า 1) นักท่องเที่ยวชาวไทยมีการรับรู้ศักยภาพการท่องเที่ยวอำเภอเชียงคานในภาพรวมระดับมากที่สุด โดยเรียงจากมากไปหาน้อยคือ ด้านการดึงดูดใจของแหล่งท่องเที่ยว รองลงมา คือ ด้านการจัดการของแหล่งท่องเที่ยว และด้านการรองรับของแหล่งท่องเที่ยว 2) การรับรู้ภาพลักษณ์การท่องเที่ยวอำเภอเชียงคาน ในภาพรวมอยู่ระดับมากที่สุด โดยเรียงจากมากไปหาน้อยคือ ด้านแหล่งท่องเที่ยวและสิ่งดึงดูด รองลงมาคือ ด้านร้านอาหารและบริการ ด้านร้านจำหน่ายสินค้าและของที่ระลึก และด้านโรงแรมที่พัก 3) นักท่องเที่ยวชาวไทยที่มีเพศ อาชีพ และรายได้เฉลี่ยต่อเดือนแตกต่างกัน มีการรับรู้ศักยภาพและภาพลักษณ์การท่องเที่ยวของอำเภอเชียงคานไม่แตกต่างกัน และนักท่องเที่ยวชาวไทยที่มีอายุและระดับการศึกษาแตกต่างกัน มีการรับรู้ศักยภาพและภาพลักษณ์การท่องเที่ยวของอำเภอเชียงคานแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.05
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2566). สถิตินักท่องเที่ยว. สืบค้นเมื่อวันที่ 18 มีนาคม 2568, จาก https://www.mots.go.th/more_news_new.php?cid=411
ขวัญฤทัย เดชทองคำ. (2566). การพัฒนาศักยภาพแหล่งท่องเที่ยววิถีชุมชนเชิงสร้างสรรค์สู่ความยั่งยืน กรณีศึกษา: ชุมชนริมน้ำเจ้าพระยา บ้านเกาะเกิด จังหวัดพระนครศรีอยุธยา. วารสารวิชาการอยุธยาศึกษา, 15(2), 65-79.
ชมพูนุท สมแสน และลินจง โพชารี. (2567). ศักยภาพของแหล่งท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมในจังหวัดสกลนคร. วารสารวิชาการวิทยาลัยบริหารศาสตร์, 7(3), 211–227.
เทศบาลตำบลเชียงคาน. (2566). ข้อมูลการท่องเที่ยวอำเภอเชียงคาน. สืบค้นเมื่อวันที่ 10 มีนาคม 2567, จาก https://chiagkhan.go.th/.
ไทยโรจน์ พวงมณี, อิสริยาภรณ์ ชัยกุหลาบ และคชสีห์ เจริญสุข. (2566). แนวทางการพัฒนาการจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชนบ้านท่าดีหมี อำเภอเชียงคาน จังหวัดเลย. วารสารวิจัยและพัฒนา มหาวิทยาลัยราชภัฏเลย, 18(63), 19–28.
ประกาย วุฒิพิพัฒนพงศ์, ชาลินี ปลูกผลงาม, ฐิติมา สุ่มแสนหาญ และชูศักดิ์ อินทมนต์. (2567). ความคิดเห็นของการดึงดูดนักท่องเที่ยวที่มีต่อการท่องเที่ยวเชิงประสบการณ์ ของหมู่บ้านท่องเที่ยววิถีชุมชนในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ. วารสารเครือข่ายส่งเสริมการวิจัยทางมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 7(3), 36–55.
ปรัทยุมน เลปนานนท์, อัศวิน แสงพิกุล, และนงค์นุช ศรีธนาอนันต์. (2567). ภาพลักษณ์ของโรงแรมและความคาดหวังของผู้บริโภคเจเนอเรชั่นวายที่มีต่อโรงแรมสีเขียวกรณีศึกษาผู้ที่ศึกษาในระดับบัณฑิตศึกษา. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยนครพนม, 14(1), 113-127.
พระครูปลัดสุวัฒนพุทธิคุณ และพระมหาเทวประภาส มากคล้าย. (2566). รูปแบบการสร้างศักยภาพด้านการท่องเที่ยวอําเภอเนินมะปราง จังหวัดพิษณุโลก. วารสารการบริหารนิติบุคคลและนวัตกรรมท้องถิ่น, 9(7), 903-915.
รจนากร แซ่พับ. (2566). ปัจจัยองค์ประกอบของแหล่งท่องเที่ยวที่มีอิทธิพลต่อภาพลักษณ์การท่องเที่ยวเชิงสุขภาพ จังหวัดกระบี่. [วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต]. มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์.
ลักษณ์นัยน์ ทรงเสี่ยงไชย. (2566). การพัฒนาศักยภาพแหล่งท่องเที่ยวชายทะเลภาคตะวันออกให้เป็นจุดหมาย การท่องเที่ยวแหล่งใหม่ของนักท่องเที่ยวกลุ่มประเทศเอเชียใต้. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม, 42(5), 780-795.
เลิศศักดิ์ ปนกลิ่น และไพฑูรย์ มนต์พานทอง. (2566). แรงจงูใจในการท่องเที่ยวของนักท่องเที่ยวชาวไทยที่มีผลต่อการตัดสินในท่องเที่ยวในจังหวัดพังงา. วารสารวิจัยและพัฒนา มหาวิทยาลัยราชภัฏเลย, 18(66), 62-70.
อนุรักษ์ ทองขาว. (2565). การศึกษาภาพลักษณ์การท่องเที่ยวและคุณภาพการให้บริการที่มีอิทธิพลต่ออุปสงค์การท่องเที่ยวจังหวัดจันทบุรี. วารสารวิทยาลัยนครราชสีมา (สาขามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์), 16(2), 59-70.
Atsiz, O. (2023). Understanding customers’ food destination image perception post COVID-19 era. Journal of Foodservice Business Research, 1-15.
Baloglu, S., & McCleary, K. W. (1999). A model of destination image formation. Annals of Tourism Research, 26(4), 868–897.
Brajcich, K. (2025). What Is Overtourism and Why Is It a Problem? . Retrieved from https://sustainabletravel.org/what-is-overtourism/
Chen, D., & Bin Yaacob, H. (2024). Conceptualizing the Influence of Souvenir Image and Place Identity on Souvenir Repurchasing Intentions. South Asian Journal of Social Sciences & Humanities, 5(4).
Cronbach, L. J. (1951). Coefficient alpha and the internal structure of tests. Psychometrika, 16(3), 297–334.
Echtner, C. M., & Ritcchie, J. R. B. (2003). The meaning ang measurement of DestinationImage. The Journal of Tourism, 14(1), 37-48.
Eren, R., Uslu, A., & Aydın, A. (2023). The effect of service quality of green restaurants on green restaurant image and revisit intention: The case of Istanbul. Sustainability, 15(7), 5798.
Eurogroup Consulting. (2023). Scams and Fear: Thailand Tourism Safety Concerns Shake Market Trust. Retrieved from https://marketresearchthailand.com/insights/articles/thailand-tourism-safety-concerns-market-trust?
He, L., & Timothy, D. J. (2024). Tourists' Perceptions of Buying Souvenirs in Online Museum Shops. International Journal of Tourism Research, 26(5), e2761.
Hunt, J. D. (1975). Image as a factor in tourism development. Journal of travel research, 13(3), 1-7.
Koryakina, T. (2021). Theoretical aspects of tourist and recreational potential. International Journal of Learning, Teaching and Educational Research, 20(10), 1–15.
Krippendorf, J. (1980). Marketing of Tourism Destinations. Berne: Research Centre for Leisure and Tourism.
Likert, R. (1970). The Method of Constructing and Attitude Scale. In Reading in. Fishbeic.
Morison, R. (1996). Perception and Communication. London: Routledge.
Pasaco-González, B. S., Campón-Cerro, A. M., Moreno-Lobato, A., & Sánchez-Vargas, E. (2023). The role of demographics and previous experience in tourists’ experiential perceptions. Sustainability, 15(4), 3768.
Phumsathan, S., & Wiwattanakantang, Y. (2022). Cultural image and tourist satisfaction: Evidence from secondary cities in Thailand. Journal of Tourism Management Research, 9(3), 45–59.
Rather, R. A. (2021). Demystifying customer experience and perceived value in the hospitality industry: Evidence from India. International Journal of Hospitality Management, 92, 102718.
Rovinelli, R. J., & Hambleton, R. K. (1977). On the use of content specialists in the assessment of criterion-referenced test item validity. Dutch Journal for Educational Research, 2(1), 49–60.
Schiffman, L. G., & Wisenblit, J. L. (2019). Consumer Behavior (12th ed.). Pearson.
Sornsaruht, P. (2024). An investigation of how hotel image, hotel service quality, guest loyalty, and guest experience influence luxury hotel guest revisit intention in thailand. Journal of Ecohumanism, 3(3), 1610-1625.
Srisomyong, N., & Mayer, M. (2021). Tourism development and community participation in the Mekong region of Thailand. Sustainability, 13(15), 8254.
Stylidis, D. (2022). The role of destination image in tourism: Past, present, and future. Tourism Management Perspectives, 41, 100947.
Tan,X. (2024). Perception of Industrial Heritage Tourism Destination Image Based on Web Text Analysis: A Case Study of Beijing Shougang Park. Lecture Notes in Education Psychology and Public Media, 59, 74-80.
Tsiotsou, R. H., & Goldsmith, R. E. (Eds.). (2012). Strategic marketing in tourism services. Emerald Group Publishing.
Wei, J., Zhou, L., & Li, L. (2024). A study on the impact of tourism destination image and local attachment on the revisit intention: The moderating effect of perceived risk. Plos one, 19(1), e0296524.
Wongnak, P., & Wongsansukcharoen, W. (2023). Destination image and revisiting intention of Chiang Khan, Thailand. Journal of Tourism and Hospitality Management, 11(2), 65–78.
Yamane, T. (1967). Statistics: An Introductory Analysis (2nd ed.). New York: Harper and Row.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2025 Lanna Academic Journal of Social Science
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
Lanna Academic journal of social science เป็นลิขสิทธิ์ของ วิทยาลัยอินเตอร์เทคลำปาง
