การวิเคราะห์กระบวนการสรรหาทรัพยากรมนุษย์ขององค์กรภาครัฐในยุคดิสรัปชัน
DOI:
https://doi.org/10.64186/JAME1916คำสำคัญ:
กระบวนการสรรหา, ทรัพยากรมนุษย์, องค์กรภาครัฐ, ดิสรัปชันบทคัดย่อ
การศึกษาครั้งนี้มีวัตถุประสงค์หลักเพื่อมุ่งเน้นการวิเคราะห์กระบวนการสรรหาทรัพยากรมนุษย์ ขององค์กรภาครัฐในยุคดิสรัปชัน โดยศึกษาถึงปัญหาและความท้าทายขององค์กรที่ต้องเผชิญในการปรับตัวต่อการเปลี่ยนแปลงทางเทคโนโลยีสมัยใหม่ ผลการวิเคราะห์พบว่า กระบวนการสรรหาในภาครัฐยังคงมีลักษณะ ที่ตายตัว ขาดความยืดหยุ่น ไม่สอดคล้องกับบริบทของการเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วในยุคดิจิทัล ทั้งในด้านวิธีการ ขั้นตอน และการใช้เทคโนโลยี อีกทั้งยังประสบปัญหาด้านโครงสร้างการทำงานที่เข้มงวด และข้อจำกัดด้านทรัพยากร ซึ่งเป็นอุปสรรคต่อการนำเทคโนโลยีใหม่มาประยุกต์ใช้ในการสรรหาอย่างเต็มรูปแบบ จึงเสนอแนะให้มีการปรับปรุงระบบการสรรหาโดยเน้นการพัฒนาทักษะดิจิทัลของบุคลากร การสร้างวัฒนธรรมองค์กรที่ยืดหยุ่นและเปิดรับการเปลี่ยนแปลง รวมทั้งการนำเทคโนโลยีปัญญาประดิษฐ์ (AI) และระบบคลาวด์มาใช้ในกระบวนการสรรหา เพื่อเพิ่มความแม่นยำและความรวดเร็วในการดำเนินการ และสนับสนุนการพัฒนาทรัพยากรบุคคลในระยะยาว นอกจากนี้ บุคลากรควรได้รับการส่งเสริมให้พัฒนาทักษะการวิเคราะห์ข้อมูล การจัดการนวัตกรรม และการเรียนรู้อย่างต่อเนื่อง เพื่อเสริมสร้างขีดความสามารถในการแข่งขันและ การปรับตัวกับการเปลี่ยนแปลงในอนาคต
เอกสารอ้างอิง
Boxall, P., & Purcell, J. (2016). Strategy and Human Resource Management. Palgrave Macmillan.
Chapman, D. S., & Webster, J. (2003). The use of technologies in the recruiting, screening, and selection processes for job candidates. International Journal of Selection and Assessment, 11(2-3), 113-120.
Chapman, D. S., & Webster, J. (2021). The role of artificial intelligence in recruitment: Reducing bias and enhancing efficiency. Journal of Applied Psychology, 106(4), 543-558.
Chonthicha Wattana. (2022a). The use of artificial intelligence in personnel recruitment in government organizations. Journal of Business Administration, 12(1), 89-104.
Chonthicha Wattana. (2022b). The use of artificial intelligence (AI) technology in the recruitment process of government personnel. Journal of Management and Innovation, 12(3), 45-58.
Davenport, T. H., & Harris, J. G. (2017). Competing on analytics: The new science of winning. Harvard Business Review Press.
Hatch, M. J., & Cunliffe, A. L. (2013). Organization Theory: Modern, Symbolic, and Postmodern Perspectives. Oxford University Press.
Kanchana Yotrabam. (2022). Development of the government human resource management system in the digital age. Bangkok: Civil Service Development Institute.
Kraemer-Mbula, E., Wunsch-Vincent, S., Sacha, W., & Arundel, A. (2022). The informal economy and innovation. World Intellectual Property Organization (WIPO).
Lewis, G. B., & Frank, S. A. (2002). Who wants to work for the Government?. Public administration review, 62(4), 395-404.
Lievens, F., & Chapman, D. (2020). Recruitment and selection in the digital age. Journal of Personnel Psychology, 19(4), 223-237.
Martins, E. C., & Terblanche, F. (2020). Building organizational innovation capability through knowledge sharing and collaboration. Journal of Knowledge Management, 24(1), 15-30.
Narong Chittakesom and Phongsaphisut Sricharoen. (2020). A study of problems and impacts from not improving the recruitment process of government personnel in the digital age. Journal of Development and Management, 15(1), 29-44.
Narong Chittakesom and Phongsaphisut Sricharoen. (2020a). Development of new skills in the digital age to increase the efficiency of government personnel. Journal of Management, 15(1), 65-78.
Narong Chittakesom. (2021). Development of skills in using AI technology for government personnel. Journal of Management Research, 10(3), 58-73.
Office of the Civil Service Commission. (2020). Report on the development of the online recruitment system of the Department of Provincial Administration. Bangkok: Office of the Civil Service Commission.
Park, S., & Shaw, J. D. (2022). Flexible work arrangements and employee performance in public sector organizations. Public Administration Review, 82(3), 537-551.
Rivera, M., & Kane, G. C. (2022). Leveraging cloud technology for strategic human resource management. Human Resource Management Journal, 32(1), 72-85.
Somkid Kaewthong. (2021). Human resource management in the public sector: Preparing for the future. Journal of Public Administration, 15(3), 123-134.
Thawat Kittikun. (2021). The use of big data in manpower planning in the public sector. Journal of Human Resource Planning and Development, 5(2), 89-105.
Umar, M., & Koech, C. (2022). Digital transformation in public service delivery in Uganda: Opportunities and barriers. Journal of e-Government Studies and Best Practices, 2022, 1-13.
Wachirawachr Ngamlamom. (2020a). Developing flexibility in government human resource recruitment to respond to changes in the digital age. Journal of Management Research, 11(2), 45-58.
Wachirawachr Ngamlamom. (2020b). Development of fairness in personnel recruitment using artificial intelligence. Journal of Human Resource Management, 8(3), 45-59.
Wachirawachr Ngamlamom. (2020c). Innovation management in public organizations to support changes in the disruption era. Journal of Innovation Development, 9(2), 45-60.
Wachirawachr Ngamlamom. (2020d). The application of technology in the recruitment process of the public sector. Journal of Administration and Development, 7(1), 45-60.
Wachirawachr Ngamlamom. (2020e). Development of modern recruitment processes in the public sector to respond to future changes. Journal of Management and Public Policy, 8(1), 47-62.
Wachirawachr Ngamlamom. (2021). Analysis of human resource recruitment process in public organizations: Problems and improvement guidelines in the disruption era. Bangkok: Rajabhat University Press.
Wanwipa Pompranee. (2021). Transformation to a digital government system: lessons and policy recommendations. Journal of Public Administration, 19(3), 45-67.
Worapot Wongkitrungruang. (2023). Organizational culture and the digital transformation of government agencies. Journal of Social Sciences, 18(1), 22-38.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
หมวดหมู่
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2025 วารสารวิชาการสหศาสตร์ศึกษา
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความนี้ได้รับการเผยแพร่ภายใต้สัญญาอนุญาต Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International (CC BY-NC-ND 4.0) ซึ่งอนุญาตให้ผู้อื่นสามารถแชร์บทความได้โดยให้เครดิตผู้เขียนและห้ามนำไปใช้เพื่อการค้าหรือดัดแปลง หากต้องการใช้งานซ้ำในลักษณะอื่น ๆ หรือการเผยแพร่ซ้ำ จำเป็นต้องได้รับอนุญาตจากวารสาร
