ภาวะผู้นำตามหลักพุทธธรรม ด้วยการสร้างความร่วมมือในสถานศึกษาเพื่อความยั่งยืน
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความนี้นำเสนอแนวคิดเกี่ยวกับ "ภาวะผู้นำตามหลักพุทธธรรม" ที่มุ่งเน้นการสร้างความร่วมมือในสถานศึกษาเพื่อความยั่งยืน โดยชี้ให้เห็นว่าผู้นำที่มีคุณธรรมตามหลักพุทธธรรมสามารถสร้างบรรยากาศแห่งความไว้วางใจและความปลอดภัยทางจิตใจ ซึ่งเป็นรากฐานสำคัญในการพัฒนาความร่วมมือในองค์กร การใช้หลักธรรมอริยสัจ 4, อิทธิบาท 4 และพรหมวิหาร 4 เป็นเครื่องมือในการวิเคราะห์ปัญหาและสร้างความสัมพันธ์เชิงบวก จะช่วยให้สถานศึกษาสามารถปรับตัวและพัฒนาอย่างยั่งยืนในยุคที่มีความเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว โดยการสร้างวัฒนธรรมแห่งความร่วมมือที่ทุกคนมีส่วนร่วมในการพัฒนาคุณภาพการศึกษาและสร้างสรรค์สังคมที่ดีขึ้น
Article Details
เอกสารอ้างอิง
จอมพงศ์ มงคลวนิช. (2560). การบริหารองค์การและบุคลากรทางการศึกษาในยุคดิจิทัล. สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์
มหาวิทยาลัย.
ชัยเสฏฐ์ พรหมศรี. (2561). ภาวะผู้นำทางจิตวิญญาณ: นวัตกรรมภาวะผู้นำในศตวรรษที่ 21. สำนักพิมพ์ปัญญาชน.
พระมหาสมบูรณ์ วุฑฺฒิกโร (สุวรรณดี). (2562). พุทธนวัตกรรมการพัฒนาที่ยั่งยืน: การบูรณาการหลักพุทธธรรมเพื่อ
ขับเคลื่อนเป้าหมายการพัฒนาที่ยั่งยืน. วารสารสันติศึกษาปริทรรศน์ มจร, 7(ฉบับพิเศษ), 351-364.
พระมหาสมพงษ์ คุณากโร. (2561). ภาวะผู้นำเชิงพุทธของผู้บริหารสถานศึกษา. วารสารบัณฑิตศึกษาปริทรรศน์
วิทยาลัยสงฆ์นครสวรรค์, 6(1), 173-182.
พระมหาหรรษา ธมฺมหาโส. (2561). พุทธวิธีบริหารเพื่อการเปลี่ยนแปลง: จากปรัชญาสู่การปฏิบัติ. วารสารสันติศึกษา
ปริทรรศน์ มจร, 6(ฉบับพิเศษ), 24-38.
พระมหาอดิศักดิ์ อภิปญฺโญ (อรรถโยโค). (2563). รูปแบบการประยุกต์ใช้หลักพุทธธรรมในการบริหารงานของผู้บริหาร
สถานศึกษา สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาเลย เขต 1. วารสาร มจร อุบลปริทรรศน์, 5(2), 431-444.
ไพฑูรย์ สินลารัตน์. (2558). มหาวิทยาลัยแห่งการสร้างสรรค์และนวัตกรรม. สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
วิโรจน์ สารรัตนะ. (2556). กระบวนทัศน์ใหม่ทางการบริหารการศึกษา: กรณีท้าทายของโรงเรียน. ทิพยวิสุทธิ์.
สุเทพ ศิริไสย์, วัฒนา จันสน่ำ, และ อรทัย ศิริไสย์. (2563). การประยุกต์ใช้หลักพุทธธรรมเพื่อการพัฒนาชุมชนสู่ความ
ยั่งยืน. วารสารมนุษยศาสตร์ สังคมศาสตร์ และศิลปะ, 20(1), 163-184.
Bryk, A. S., & Schneider, B. (2002). Trust in schools: A core resource for improvement. Russell Sage Foundation.
Donohoo, J., Hattie, J., & Eells, R. (2018). The power of collective efficacy. Educational Leadership, 75(6), 40-44.
DuFour, R., DuFour, R., Eaker, R., & Many, T. W. (2016). Learning by doing: A handbook for professional learning communities at work (3rd ed.). Solution Tree Press.
Edmondson, A. (1999). Psychological safety and learning behavior in work teams. Administrative Science Quarterly, 44(2), 350–383.
Fullan, M., & Hargreaves, A. (2016). Bringing the profession back in: A call to action. Learning Forward.
Gnanapala, A. C., & Jayaratne, P. K. M. (2020). Impact of Buddhist principles on leadership and its
effectiveness: A study of Sri Lankan managers. South Asian Journal of Human Resources Management, 7(2), 205–227.
Hargreaves, A., & O'Connor, M. T. (2018). Collaborative professionalism: When teaching together means learning for all. Corwin Press.
Leithwood, K., & Mascall, B. (2008). Collective leadership effects on student achievement. Educational Administration Quarterly, 44(4), 529-561.
Lewis, C., Perry, R., & Murata, A. (2006). How should research contribute to instructional improvement? The case of lesson study. Educational Researcher, 35(3), 3–14.
Spillane, J. P. (2005). Distributed leadership. The Educational Forum, 69(2), 143-150.
