การเพิ่มศักยภาพการบริหารจัดการกลุ่มวิสาหกิจชุมชนแปรรูปพริกเชิงพาณิชย์ ตำบลหัวเรือ อำเภอเมือง จังหวัดอุบลราชธานี
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษาบริบททั่วไปของกลุ่มวิสาหกิจชุมชน และถ่ายทอดองค์ความรู้ด้านการบริหารจัดการกลุ่มวิสาหกิจชุมชน ต.หัวเรือ อ.เมือง จ.อุบลราชธานี 2) เพื่อพัฒนาผลิตภัณฑ์ของกลุ่มวิสาหกิจชุมชน ต.หัวเรือ อ.เมือง จ.อุบลราชธานี และ 3) เพื่อพัฒนาและส่งเสริมศักยภาพการบริหารจัดการกลุ่มแปรรูปพริกเชิงพาณิชย์สู่เครือข่ายวิสาหกิจชุมชน ต.หัวเรือ อ.เมือง จ.อุบลราชธานี โดยใช้รูปแบบการวิจัยและพัฒนา การวิจัยเชิงปฏิบัติการแบบมีส่วนร่วม กลุ่มตัวอย่าง จำนวน 50 คน ได้แก่ สมาชิกกลุ่มพริกทอดบ้านค้อ กลุ่มพริกแกงบ้านหนองก่าน และผู้แทนจากหน่วยงานภาครัฐ มีวิธีการสุ่มตัวอย่างแบบเฉพาะเจาะจง เครื่องมือที่ใช้ในงานวิจัยได้แก่ แบบสัมภาษณ์เชิงลึก แบบสนทนากลุ่ม และแบบประเมิน วิเคราะห์ข้อมูลด้วยสถิติเชิงพรรณนา ได้แก่ ความถี่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และการวิเคราะห์เชิงเนื้อหา
ผลการวิจัยพบว่า บริบททั่วไปของกลุ่มมีการดำเนินงานเกี่ยวกับการปลูก การแปรรูป และการจำหน่ายพริก ปัญหาอุปสรรคของกลุ่ม แบ่งเป็น 4 ด้าน คือ ด้านการผลิต ด้านแรงงาน ด้านการตลาด และด้านการดำเนินงาน โดยความต้องการของกลุ่มเพื่อการถ่ายทอดองค์ความรู้ แบ่งเป็น 2ประเด็น คือ 1) การพัฒนาผลิตภัณฑ์ ได้แก่ ด้านคุณภาพ ด้านการต่อยอดผลิตภัณฑ์ ด้านบรรจุภัณฑ์ ด้านมาตรฐานผลิตภัณฑ์ และด้านการตลาด 2) การบริหารจัดการกลุ่ม ได้แก่ การรวมเครือข่าย การทำบัญชี การคำนวณต้นทุน และการขายออนไลน์ การพัฒนาผลิตภัณฑ์ โดยการเชื่อมโยงปัญหาและความต้องการของกลุ่ม เพื่อพัฒนาและต่อยอดเป็นผลิตภัณฑ์ พริกทอดกรอบ สูตรธัญพืช พริกแกงเผ็ด และน้ำพริกกากหมู สูตรพริกหัวเรือที่มีคุณภาพเพิ่มขึ้นและได้รับมาตรฐานรับรอง ซึ่งภายหลังการพัฒนาผลิตภัณฑ์สมาชิกส่วนใหญ่มีรายได้เพิ่มขึ้น และ 3) ปัจจัยสู่ความสำเร็จเพื่อพัฒนาและส่งเสริมศักยภาพของกลุ่ม แบ่งเป็น 2 ปัจจัย คือ ปัจจัยภายใน ได้แก่ ผู้นำเครือข่าย การบริหารจัดการกลุ่ม การส่งเสริมการเรียนรู้ เงินทุนหมุนเวียน และปัจจัยภายนอก ได้แก่ การสนับสนุนจากหน่วยงานภายนอก และการถ่ายทอดสู่สมาชิกรุ่นใหม่
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กรมส่งเสริมการเกษตร. (2560). ยุทธศาสตร์เกษตรและสหกรณ์ ระยะ 20 ปี (พ.ศ. 2560-2579). สืบค้นเมื่อวันที่ 10 พฤศจิกายน 2568,จาก:https://www.nstda.or.th/home/knowledge_post/moac-thailand-4-0/
กรมส่งเสริมการเกษตร. (2562). คู่มือการส่งเสริมวิสาหกิจชุมชน. สืบค้นเมื่อวันที่ 10 พฤศจิกายน 2568,จาก: https://sceb.doae.go.th/wp- content/uploads/2025/05/คู่มือนักส่งเสริมวิสาหกิจชุมชน.pdf
ชนนิกานต์ อินทรเผือก, และคณะ. (2560). รูปแบบการจัดการวิสาหกิจชุมชนเพื่อการเติบโตอย่างยั่งยืน.วารสารวิจัยและพัฒนา มหาวิทยาลัยราชภัฏนครราชสีมา, 9(2), 45–58.
นฤทัย สถิตอินทาพร, และ วิไลวัจส์ กฤษณะภูติ. (2560). การจัดการกลุ่มวิสาหกิจชุมชนขององค์การบริหาร ส่วนตำบลโนนเมือง: กรณีศึกษากลุ่มปลาแดดเดียว บ้านห้วยบง. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยราชภัฏเลย, 12(1), 55–70.
นุชนาถ ทับครุฑ, และคณะ. (2563). การพัฒนาวิสาหกิจชุมชนในจังหวัดตรังเพื่อเพิ่มโอกาสความสำเร็จ. วารสารการพัฒนาชุมชนและคุณภาพชีวิต, 8(1), 73–85
พรรณ์ธิดา เหล่าพวงศักดิ์. (2563). การประยุกต์ภูมิปัญญาท้องถิ่นเพื่อสร้างมูลค่าเพิ่มในผลิตภัณฑ์มะพร้าวตามแนวเศรษฐกิจสร้างสรรค์ของวิสาหกิจชุมชนจังหวัดสมุทรสงคราม. วารสารบริหารธุรกิจและสังคมศาสตร์, 3(2), 99–112.
มาลินี ศรีไมตรีและคณะ. (2566). การสร้างเครือข่ายและพัฒนาศักยภาพชุมชนสู่การเป็นผู้ประกอบการธุรกิจออนไลน์เม็ดมะม่วงหิมพานต์ ตามเส้นทางภูมิศาสตร์เศรษฐกิจลำเซบก จังหวัดอุบลราชธานี. รายงานการวิจัยฉบับสมบูรณ์. มหาวิทาลัยราชภัฏอุบลราชธานี.
เสรี พงศ์พิศ. (2548). เศรษฐกิจพอเพียงกับวิสาหกิจชุมชน. กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย (สกว.).