กลวิธีในการแปลกริยาซ้อนจากภาษาไทยไปเป็นภาษาอังกฤษ

บทคัดย่อ

            งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษากลยุทธ์การแปลที่ใช้โดยกลุ่มตัวอย่างในการแปลคำกริยาคู่ (Serial Verb Constructions หรือ SVCs) จากภาษาไทยเป็นภาษาอังกฤษ กลุ่มตัวอย่างคือ นักศึกษาชั้นปีที่ 3 สาขาวิชาภาษาอังกฤษเพื่อธุรกิจ คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี จำนวน 20 คน ที่ลงทะเบียนเรียนในภาคเรียนที่ 1 ปีการศึกษา 2566 ก่อนที่จะเริ่มงานแปล กลุ่มตัวอย่างทุกกลุ่มจะได้รับการฝึกอบรมการแปลคำกริยาคู่โดยอิงตามคำกริยาคู่ 8 ประเภทที่แตกต่างกัน จำนวน 6 ชั่วโมง ได้แก่ 1) การเคลื่อนไหว 2) การวางท่าทาง 3) เริ่มต้นด้วย "รับ" 4) เริ่มต้นด้วย "ใช้" 5) กลุ่มเปิด 6) เริ่มต้นด้วย "ให้" 7) เริ่มต้นด้วย "ทำ" และ 8) SVC ที่มุ่งเน้นผลลัพธ์ เครื่องมือวิจัย คือ แบบทดสอบการแปลเชิงอัตนัย 40 ข้อ ซึ่งเน้นที่คำกริยาคู่ เครื่องมือนี้แสดงให้เห็นถึงความเที่ยงตรงของเนื้อหาในระดับสูง และมีค่าดัชนีความสอดคล้องที่ 0.94 ซึ่งได้รับการยืนยันจากผู้เชี่ยวชาญ 3 คน การวิเคราะห์ข้อมูลเกี่ยวข้องกับการใช้เปอร์เซ็นต์ คะแนนเฉลี่ย ค่าเบี่ยงเบนมาตรฐาน และการทดสอบ t แบบพึ่งพา

ผลวิจัยจำแนกออกเป็น 2 ประเด็น ได้แก่ ผลสัมฤทธิ์ในการฝึกอบรม และกลยุทธ์การแปล

1. ผลสัมฤทธิ์ในการแปลดีขึ้นอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติหลังจากการฝึกอบรม คะแนนเฉลี่ยเพิ่มขึ้นจาก 6.1 ก่อนการฝึกอบรมเป็น 12.85 หลังการฝึกอบรม (ที่ระดับนัยสำคัญทางสถิติ 0.05)


2. กลยุทธ์การแปล: พบกลยุทธ์การแปลที่แตกต่างกันทั้งหมด 15 กลยุทธ์ กลยุทธ์ที่ใช้บ่อยที่สุดห้าประการ ได้แก่: การละคำ (27.15%) มักใช้กับประโยคแสดงการเคลื่อนไหว (35 ครั้ง) การเติมคำบุพบท “to” เพื่อเชื่อมกริยา (24.55%) มักใช้กับประโยคแสดงท่าทางที่ขึ้นต้นด้วย “use” (40 ครั้ง) การแปลตามตัวอักษร (14.97%) มักใช้กับประโยคแสดงท่าทางที่ขึ้นต้นด้วย “give” (32 ครั้ง) การเติมคำเชื่อม “and” เพื่อเชื่อมกริยา (7.98%) สังเกตได้มากที่สุดกับประโยคแสดงท่าทางที่นต้นด้วย “posture” (18 ครั้ง) และการปรับโครงสร้างประโยคโดยดัดแปลงคำนามหรือ วลีคำนาม (4.99%) ซึ่งพบมากที่สุดใน SVC ที่เกิดขึ้น (14 ครั้ง) กลยุทธ์ที่ใช้น้อยที่สุดคือการปรับประโยคกริยารูปประธานให้เป็นกริยารูปกรรม ซึ่งเกิดขึ้นเพียงครั้งเดียว (0.20%)