แผนยุทธศาสตร์เพื่อการพัฒนาการการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์แบบบูรณาการ อย่างยั่งยืนในกรุงเทพมหานคร ประเทศไทย
คำสำคัญ:
การท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์, แผนยุทธศาสตร์บทคัดย่อ
วัตถุประสงค์ของการวิจัยนี้คือ 1) ศึกษาศักยภาพของการพัฒนาการท่องเที่ยวที่ยั่งยืนแบบบูรณาการของกรุงเทพมหานคร 2) เพื่อวางแผนยุทธศาสตร์แบบบูรณาการอย่างยั่งยืนในกรุงเทพมหานคร งานวิจัยนี้ใช้วิธีวิจัยแบบผสมผสาน มีการวิจัยเชิงคุณภาพเป็นหลัก และมีงานวิจัยเชิงปริมาณสนับสนุน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยเชิงคุณภาพ ได้แก่ แบบตรวจสอบชุมชนศึกษาแบบตรวจสอบทรัพยากรท่องเที่ยว แบบสัมภาษณ์เชิงลึกและการประชุมกลุ่มย่อย ข้อมูลเชิงคุณภาพรวบรวมจากผู้ให้ข้อมูลหลัก 32 คน จากภาครัฐ เอกชน ประชาชน และนักท่องเที่ยว การตรวจสอบและวิเคราะห์ข้อมูลดังกล่าวใช้วิธีการตรวจสอบแบบสามเส้า และการวิเคราะห์เชิงเนื้อหา เครื่องมือการวิจัยเชิงปริมาณคือแบบสอบถาม เพื่อเก็บข้อมูลจาก ผู้ตอบภาค เอกชน ประชาชน นักท่องเที่ยวรวม 400 คน สถิติที่ใช้ในการวิจัยเชิงปริมาณ ได้แก่ ค่าร้อย ค่าเฉลี่ย และค่าเบี่ยงเบนมาตรฐาน
ผลการวิจัยพบว่ากรุงเทพมหานครมีศักยภาพที่โดดเด่นในด้านทรัพยากรท่องเที่ยวด้านบริการจัดการการท่องเที่ยวที่ยั่งยืน ด้านการมีส่วนร่วมของประชาชน และด้านการมีกิจกรรมปลูกจิตสำนึกเกี่ยวกับการอนุรักษ์และพัฒนาจิตใจ ในส่วนที่เกี่ยวกับแผนยุทธศาสตร์เพื่อพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ แบบบูรณาการอย่างยั่งยืน พบว่า วิสัยทัศน์ของแผนพัฒนาดังกล่าว ได้แก่ การพัฒนากรุงเทพมหานครเป็นจุดหมายปลายทางที่โดดเด่น ระดับนานาชาติ โดยการสร้างแบรนด์ท่องเที่ยวกรุงเทพมหานครที่มีอัตลักษณ์ และจุดขาย ตำแหน่งทางการตลาด (position) ในรูปแบบของแบรนด์ย่อย ดังนี้ แบรนด์ที่ 1 แบรนด์เที่ยวกรุงเทพมหานครอัจฉริยะ สีเขียวที่น่าอยู่ แห่งอุษาคเนย์ แบรนด์ด้านที่ 2 เยือนกรุงเทพมหานคร เศรษฐกิจสร้างสรรค์ เมืองธุรกิจ มหกรรมบันเทิง ดนตรี กีฬา สุขภาพ การแพทย์ แบรนด์ที่ 3 เที่ยวกรุงเทพฯ เป็นหนึ่งกับสังคมหลากวัฒนธรรมที่มีชีวิตชีวา 24 ชั่วโมง แบรนด์ที่ 4 เยือนกรุงเทพมหานครแห่งทวยเทพ เพื่อดื่มด่ำความงดงามของศิลปวัฒนธรรมผ่อนคลาย จังหวะชีวิตสู่ความเนิบช้า และความสงบแห่งจิตใจ
Downloads
เอกสารอ้างอิง
กมลชนก จันทร์เกตุ (2560). เรื่อง การจัดการการท่องเที่ยวชุมชนอย่างยั่งยืน กรณีศึกษาชุมชนเกาะยอ จังหวัดสงขลา. วิทยานิพนธ์รัฐศาสตรมหาบัณฑิต คณะรัฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2558). ยุทธศาสตร์การท่องเที่ยว พ.ศ. 2558-2560. สืบค้นเมื่อ 16 พฤศจิกายน 2559, จาก http://www.mots.go.th/ewt_dl_link.php?nid=7114
กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2560). แผนพัฒนาการท่องเที่ยวแห่งชาติ ฉบับที่ 2 (พ.ศ. 2560-2564). กรุงเทพฯ:สำนักงานกิจการโรงพิมพ์องค์การสงเคราะห์ทหารผ่านศึก.
ธีรวุฒิ เอกะกุล. (2543). ระเบียบวิธีวิจัยทางพฤติกรรมศาสตร์และสังคมศาสตร์. อุบลราชธานี: สถาบันราชภัฏอุบลราชธานี.
ปิรันธ์ ชิณโชติ. (2559). รูปแบบการจัดการการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ของสวนผึ้ง. Veridian E-Journal, Silpakorn University (Humanities, Social Sciences and arts), 9(1):250-268.
เพ็ชรลัดดา เพ็ชรภักดี (2563). การท่องเที่ยวในเขตเมืองและการพัฒนา. วารสารสถาปัตยกรรมการออกแบบและการก่อสร้าง. 2(2) พฤษภาคม-สิงหาคม 2563 จาก http://So02.tei-thaijo.org/index php
พยอม ธรรมบุตร (2562). "แนวทางการพัฒนาแบรนด์ท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม 4.0 ในชุมชนบางกอกใหญ่ กรุงเทพมหานคร". วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยราชภัฏศรีสะเกษ. 13(2):84-101.
เมตต์ เมตต์การุณจิต (2556). ยุทธศาสตร์การพัฒนา: จากทฤษฎีสู่การปฏิบัติเชิงรุก. กรุงเทพฯ :บุ๊คพอยท์วิชาการ.
รัตติยา พรหมกัลป์ และพระเทพปริยัติเมธี และคณะ. (2562). "ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อการจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชนเชิงสร้างสรรค์". วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏสุรินทร์, 21(1): 13-28.
สำนักงานณะกรรมการพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ แผนยุทธศาสตร์ประเทศไทย ฉบับที่ 2.(2562). แผนยุทธศาสตร์การพัฒนาระบบราชการไทย (พ.ศ. 2561 - พ.ศ. 2564). กรุงเทพฯ:ภารกิจการเผยแพร่และสนับสนุนการมีส่วนร่วมในการพัฒนาระบบการท่องเที่ยว.
สำนักยุทธศาสตร์และประเมินผลกรุงเทพมหานคร แผนพัฒนากรุงเทพมหานคร ระยะ 20 ปี ระยะที่ 2. (2561-2565). ยุทธศาสตร์ที่ 6. สืบค้นเมื่อ 15 พฤศจิกายน 2563, จากhttp://www.bangkok.go.th/upload/user/00000130/planing/developemnt2.pdf
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2560). แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติฉบับที่ 12 พ.ศ. 2560-2564. สืบค้นเมื่อ 21 พฤษภาคม 2562, จากhttps://www.nesdc.go.th/ewt_w3c/ewt_dl_link.php?nid=6422
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2025 มหาวิทยาลัยเซนต์จอห์น

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความนี้ได้รับการเผยแพร่ภายใต้สัญญาอนุญาต Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International (CC BY-NC-ND 4.0) ซึ่งอนุญาตให้ผู้อื่นสามารถแชร์บทความได้โดยให้เครดิตผู้เขียนและห้ามนำไปใช้เพื่อการค้าหรือดัดแปลง หากต้องการใช้งานซ้ำในลักษณะอื่น ๆ หรือการเผยแพร่ซ้ำ จำเป็นต้องได้รับอนุญาตจากวารสาร