ดนตรีสู่ชุมชนเพื่อการพัฒนาท้องถิ่น
คำสำคัญ:
ดนตรีกับชุมชน, ท้องถิ่นบทคัดย่อ
ปัจจุบันในประเทศไทย ดนตรีมีการเผยแพร่ไปอย่างกว้างตามสถาบันการศึกษาในระดับอุดมศึกษา สังเกตได้จากการเปิดคณะวิชาที่มีการเรียนการสอนดนตรีในระดับภูมิภาคมากขึ้น ซึ่งทำให้วิวัฒนาการทางดนตรีมีการพัฒนาตามลำดับ อีกทั้งยังทำให้ชุมชนเกิดความแข็งแรง กล่าวคือ มหาวิทยาลัยเปรียบเสมือนศูนย์กลางการเรียนรู้ขนาดใหญ่ที่สร้างความเข้มแข็งให้กับคนในชุมชนให้เกิดองค์ความรู้ใหม่ได้ และสามารถเป็นการส่งเสริมการสร้างอาชีพเสริมให้กับคนในชุมชนตามหลักปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียงอีกด้วย บทความฉบับนี้จึงต้องการนำเสนอแนวทางเกี่ยวกับการเผยแพร่องค์ความรู้ทางด้านดนตรีสู่ชุมชนโดยการจัดการศึกษาทางดนตรีในฐานะสถาบันอุดมศึกษาโดยเฉพาะ คณะศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏสงขลา เป็นอีกหน่วยงานหนึ่งที่มีแนวทาง และพันธกิจที่ว่าเป็นมหาวิทยาลัยเพื่อการพัฒนาท้องถิ่น ดังนั้นในฐานะผู้เขียนเป็นบุคลากรในสังกัดดังกล่าว ได้เห็นถึงความสำคัญ และมีแนวคิดในการสร้างสรรค์กิจกรรมดนตรีอย่างหลากหลายเพื่อการพัฒนาท้องถิ่นโดยใช้ดนตรีเป็นสื่อกลางเพื่อให้เกิดประโยชน์สูงสุดต่อไป
References
กรมส่งเสริมการปกครองท้องถิ่น. (2554). ชุมชน ท้องถิ่น น่าอยู่อย่างเพียงพอด้วยปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียงอย่างยั่งยืน. กรุงเทพฯ : สำนักส่งเสริมการพัฒนาเศรษฐกิจสังคมและการมีส่วนร่วม.
คมสันต์ วงค์วรรณ์. (2543). ดนตรีตะวันตก. พิมพ์ครั้งที่ 1. สงขลา: ภาควิชาสารัตถศึกษา คณะศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ วิทยาเขตหาดใหญ่.
พิชัย ปรัชญานุสรณ์. (2529). สู่โลกดนตรี. กรุงเทพมหานคร: หนึ่งเจ็ดการพิมพ์.
ภัทรวดี ภูชฎาภิรมย์. (2554). วัฒนธรรมบันเทิงภาคใต้. พิมพ์ครั้งที่ 1. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
เอนก นาวิกมูล. (2550). เพลงนอกศตวรรษ. พิมพ์ครั้งที่ 4. กรุงเทพมหานคร: มติชน.
Downloads
เผยแพร่แล้ว
How to Cite
ฉบับ
บท
License
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.