แนวทางการสร้างเครือข่ายความร่วมมือร่วมใจทางสังคม (อารยกิจ) เพื่อนำไปสู่การเป็นอารยเกษตร ตามเป้าหมายการพัฒนาอย่างสมดุล

ผู้แต่ง

  • อาทิตย์ โพธิ์ศรีทอง คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ
  • พระพรหมศากยวงศ์วิสุทธิ์ มหาวิทยาลัยพระพุทธศาสนาแห่งโลก (ม.พ.ล.)
  • เกื้อ วงศ์บุญสิน นักวิชาการอิสระ
  • พจมาน เกียรติธร นักวิชาการอิสระ

คำสำคัญ:

การสร้างเครือข่ายความร่วมมือทางสังคม, อารยเกษตร, การพัฒนาอย่างสมดุล

บทคัดย่อ

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อวิเคราะห์องค์ประกอบและกระบวนการสร้างเครือข่ายความร่วมมือทางสังคม (อารยกิจ) เพื่อมุ่งสู่การพัฒนาอารยเกษตรอย่างสมดุล โดยใช้ระเบียบวิธีวิจัยเชิงคุณภาพ ผ่านการเก็บรวบรวมข้อมูลด้วยเทคนิคการสัมภาษณ์เชิงลึกกับผู้มีส่วนได้ส่วนเสียใน 4 ชุมชนเป้าหมาย จำนวน 24 ราย และการสนทนากลุ่มกับผู้ทรงคุณวุฒิ จำนวน 10 ราย โดยใช้การคัดเลือกกลุ่มตัวอย่างแบบเฉพาะเจาะจง (Purposive Sampling) ผลการศึกษาพบองค์ประกอบสำคัญในการสร้างเครือข่ายความร่วมมือทางสังคม 5 ประการ ประกอบด้วย 1) การมีวิสัยทัศน์ร่วม (Shared Vision) เครือข่ายกำหนดเป้าหมายที่ชัดเจน สมาชิกมีความเข้าใจและมุ่งขับเคลื่อนร่วมกันอย่างมีทิศทาง ผ่านกระบวนการแลกเปลี่ยนและสร้างฉันทามติ 2) การมีส่วนร่วมของสมาชิก (Member Participation) เปิดโอกาสให้สมาชิกมีส่วนร่วมอย่างเต็มศักยภาพ ทั้งในการนำเสนอแนวคิด ร่วมวางแผน และดำเนินกิจกรรมการพัฒนาชุมชน เพื่อสร้างแรงจูงใจและความเป็นเจ้าของ 3) การปฏิสัมพันธ์เชิงแลกเปลี่ยน (Interactive Exchange) จัดให้มีกลไกการประชุมคณะกรรมการหมู่บ้านอย่างสม่ำเสมอ เพื่อรับฟังความคิดเห็นและความต้องการของสมาชิก รวมถึงการจัดพื้นที่กลางเพื่อการสื่อสารและแลกเปลี่ยน 4) การบริหารจัดการเครือข่าย (Network Management) จัดโครงสร้างคณะกรรมการและฝ่ายงานอย่างเป็นระบบ ยึดหลักการมีส่วนร่วม ความโปร่งใส และการเชื่อมโยงเครือข่ายทั้งภายในและภายนอก และ 5) การถ่ายทอดองค์ความรู้และนวัตกรรม (Knowledge and Innovation Transfer) สนับสนุนการถ่ายทอดองค์ความรู้ระหว่างรุ่น ผ่านครอบครัว เครือญาติ และปราชญ์ชาวบ้าน โดยมุ่งอนุรักษ์วัฒนธรรม ภูมิปัญญาท้องถิ่น และส่งเสริมการมีส่วนร่วมของคนรุ่นใหม่ในการพัฒนาอย่างยั่งยืน

เอกสารอ้างอิง

กรมการพัฒนาชุมชน กระทรวงมหาดไทย. (2561). คู่มือการพัฒนาชุมชนเศรษฐกิจพอเพียง (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพมหานคร: บีทีเอสเพรส.

ธนพฤกษ์ ชามะรัตน์. (2554). การสร้างเครือข่ายทางสังคมของเกษตรกรอีสาน (วิทยานิพนธ์ดุษฎีบัณฑิต, มหาวิทยาลัยขอนแก่น, ประเทศไทย).

พระธรรมศากยวงศ์วิสุทธิ์. (2565). เราจะพัฒนาไปสู่การเป็นอารยเกษตรตามเป้าหมายการพัฒนาอย่างสมดุลได้อย่างไร. เอกสารประกอบการประชุม, วัดบวรนิเวศวิหาร.

พระไพศาล วิสาโล. (2560). การพัฒนาชุมชนและการศึกษาแบบองค์รวม: แนวทางการปฏิบัติที่ยั่งยืน. กรุงเทพฯ: วัดธาตุทอง.

วรรณภา ทองแดง. (2561). เป้าหมายการพัฒนาที่ยั่งยืน ข้อที่ 17 “การสร้างพลังแห่งการเป็นหุ้นส่วนความร่วมมือระดับสากลต่อการพัฒนาที่ยั่งยืน”. มหาวิทยาลัยพะเยา, คณะรัฐศาสตร์และสังคมศาสตร์.

สนธยา พลศรี. (2550). เครือข่ายการเรียนรู้ในงานพัฒนาชุมชน (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: โอเดียนสโตร์.

เสน่ห์ จามริก. (2544). การศึกษาความสัมพันธ์ของการพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมในชุมชน (วิทยานิพนธ์ครุศาสตร์มหาบัณฑิต, สถาบันราชภัฏสวนสุนันทา, ประเทศไทย).

สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2565). แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับที่ 13 (พ.ศ. 2565 - 2570). สภานิติบัญญัติแห่งชาติ. ราชกิจจานุเบกษา.

McFarland, D. E. (1961). Management foundation and practices. New York: McGraw-Hill.

United Nations. (2018). United Nations Partnership Framework (UNPAF) 2019–2023. The United Nations System in Namibia.

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

2025-07-25

รูปแบบการอ้างอิง

โพธิ์ศรีทอง อ., พระพรหมศากยวงศ์วิสุทธิ์, วงศ์บุญสิน เ., & เกียรติธร พ. (2025). แนวทางการสร้างเครือข่ายความร่วมมือร่วมใจทางสังคม (อารยกิจ) เพื่อนำไปสู่การเป็นอารยเกษตร ตามเป้าหมายการพัฒนาอย่างสมดุล . วารสารวิชาการศึกษาศาสตร์ ศรีนครินทรวิโรฒ, 26(1), 263–276. สืบค้น จาก https://so13.tci-thaijo.org/index.php/SWU_JEd/article/view/1427

ฉบับ

ประเภทบทความ

บทความวิจัย

หมวดหมู่