แนวทางการสร้างเครือข่ายความร่วมมือร่วมใจทางสังคม (อารยกิจ) เพื่อนำไปสู่การเป็นอารยเกษตร ตามเป้าหมายการพัฒนาอย่างสมดุล
คำสำคัญ:
การสร้างเครือข่ายความร่วมมือทางสังคม, อารยเกษตร, การพัฒนาอย่างสมดุลบทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อวิเคราะห์องค์ประกอบและกระบวนการสร้างเครือข่ายความร่วมมือทางสังคม (อารยกิจ) เพื่อมุ่งสู่การพัฒนาอารยเกษตรอย่างสมดุล โดยใช้ระเบียบวิธีวิจัยเชิงคุณภาพ ผ่านการเก็บรวบรวมข้อมูลด้วยเทคนิคการสัมภาษณ์เชิงลึกกับผู้มีส่วนได้ส่วนเสียใน 4 ชุมชนเป้าหมาย จำนวน 24 ราย และการสนทนากลุ่มกับผู้ทรงคุณวุฒิ จำนวน 10 ราย โดยใช้การคัดเลือกกลุ่มตัวอย่างแบบเฉพาะเจาะจง (Purposive Sampling) ผลการศึกษาพบองค์ประกอบสำคัญในการสร้างเครือข่ายความร่วมมือทางสังคม 5 ประการ ประกอบด้วย 1) การมีวิสัยทัศน์ร่วม (Shared Vision) เครือข่ายกำหนดเป้าหมายที่ชัดเจน สมาชิกมีความเข้าใจและมุ่งขับเคลื่อนร่วมกันอย่างมีทิศทาง ผ่านกระบวนการแลกเปลี่ยนและสร้างฉันทามติ 2) การมีส่วนร่วมของสมาชิก (Member Participation) เปิดโอกาสให้สมาชิกมีส่วนร่วมอย่างเต็มศักยภาพ ทั้งในการนำเสนอแนวคิด ร่วมวางแผน และดำเนินกิจกรรมการพัฒนาชุมชน เพื่อสร้างแรงจูงใจและความเป็นเจ้าของ 3) การปฏิสัมพันธ์เชิงแลกเปลี่ยน (Interactive Exchange) จัดให้มีกลไกการประชุมคณะกรรมการหมู่บ้านอย่างสม่ำเสมอ เพื่อรับฟังความคิดเห็นและความต้องการของสมาชิก รวมถึงการจัดพื้นที่กลางเพื่อการสื่อสารและแลกเปลี่ยน 4) การบริหารจัดการเครือข่าย (Network Management) จัดโครงสร้างคณะกรรมการและฝ่ายงานอย่างเป็นระบบ ยึดหลักการมีส่วนร่วม ความโปร่งใส และการเชื่อมโยงเครือข่ายทั้งภายในและภายนอก และ 5) การถ่ายทอดองค์ความรู้และนวัตกรรม (Knowledge and Innovation Transfer) สนับสนุนการถ่ายทอดองค์ความรู้ระหว่างรุ่น ผ่านครอบครัว เครือญาติ และปราชญ์ชาวบ้าน โดยมุ่งอนุรักษ์วัฒนธรรม ภูมิปัญญาท้องถิ่น และส่งเสริมการมีส่วนร่วมของคนรุ่นใหม่ในการพัฒนาอย่างยั่งยืน
เอกสารอ้างอิง
กรมการพัฒนาชุมชน กระทรวงมหาดไทย. (2561). คู่มือการพัฒนาชุมชนเศรษฐกิจพอเพียง (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพมหานคร: บีทีเอสเพรส.
ธนพฤกษ์ ชามะรัตน์. (2554). การสร้างเครือข่ายทางสังคมของเกษตรกรอีสาน (วิทยานิพนธ์ดุษฎีบัณฑิต, มหาวิทยาลัยขอนแก่น, ประเทศไทย).
พระธรรมศากยวงศ์วิสุทธิ์. (2565). เราจะพัฒนาไปสู่การเป็นอารยเกษตรตามเป้าหมายการพัฒนาอย่างสมดุลได้อย่างไร. เอกสารประกอบการประชุม, วัดบวรนิเวศวิหาร.
พระไพศาล วิสาโล. (2560). การพัฒนาชุมชนและการศึกษาแบบองค์รวม: แนวทางการปฏิบัติที่ยั่งยืน. กรุงเทพฯ: วัดธาตุทอง.
วรรณภา ทองแดง. (2561). เป้าหมายการพัฒนาที่ยั่งยืน ข้อที่ 17 “การสร้างพลังแห่งการเป็นหุ้นส่วนความร่วมมือระดับสากลต่อการพัฒนาที่ยั่งยืน”. มหาวิทยาลัยพะเยา, คณะรัฐศาสตร์และสังคมศาสตร์.
สนธยา พลศรี. (2550). เครือข่ายการเรียนรู้ในงานพัฒนาชุมชน (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: โอเดียนสโตร์.
เสน่ห์ จามริก. (2544). การศึกษาความสัมพันธ์ของการพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมในชุมชน (วิทยานิพนธ์ครุศาสตร์มหาบัณฑิต, สถาบันราชภัฏสวนสุนันทา, ประเทศไทย).
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2565). แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับที่ 13 (พ.ศ. 2565 - 2570). สภานิติบัญญัติแห่งชาติ. ราชกิจจานุเบกษา.
McFarland, D. E. (1961). Management foundation and practices. New York: McGraw-Hill.
United Nations. (2018). United Nations Partnership Framework (UNPAF) 2019–2023. The United Nations System in Namibia.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
หมวดหมู่
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2025 คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.