การพัฒนาความสามารถในการพูดภาษาอังกฤษด้วยเทคนิคการโค้ช เพื่อเตรียมความพร้อมเข้ารับการคัดเลือกเป็นพนักงานต้อนรับบนเครื่องบิน
คำสำคัญ:
ความสามารถในการพูดภาษาอังกฤษ, เทคนิคการโค้ช, ผู้เข้ารับคัดเลือกพนักงานต้อนรับบนเครื่องบินบทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) พัฒนาแผนการจัดการเรียนรู้ด้วยเทคนิคการโค้ชในการพูดภาษาอังกฤษเพื่อการสื่อสาร เพื่อเตรียมความพร้อมเข้าการคัดเลือกเป็นพนักงานต้อนรับบนเครื่องบิน 2) ศึกษาความสามารถในการพูดภาษาอังกฤษเพื่อการสื่อสาร เพื่อเตรียมความพร้อมเข้าการคัดเลือกเป็นพนักงานต้อนรับบนเครื่องบิน โดยการจัดการเรียนรู้ด้วยเทคนิคการโค้ช กลุ่มเป้าหมาย ได้แก่ ผู้ที่ผ่านการคัดกรองคุณสมบัติตามหลักเกณฑ์ที่กำหนดไว้ จำนวน 40 คน ด้วยวิธีการเลือกแบบเจาะจง (Purposive Selection) เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยประกอบด้วย 1) แผนการจัดการเรียนรู้ด้วยเทคนิคการโค้ช ซึ่งมีความเหมาะสมในภาพรวมอยู่ในระดับมากที่สุดโดยมีค่าเฉลี่ยเท่ากับ 3.80 และมีส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐานเท่ากับ 0.25 และ 2) แบบประเมินความสามารถในการพูดภาษาอังกฤษ ซึ่งมีผลดัชนีความสอดคล้องเท่ากับ 0.67-1.00 ถือว่าแบบประเมินนำไปใช้ได้ สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และการทดสอบ t-test dependent ผลการศึกษา พบว่า 1) แผนการจัดการเรียนรู้ด้วยเทคนิคการโค้ชในการพูดภาษาอังกฤษเพื่อการสื่อสาร เพื่อเตรียมความพร้อมเข้าการคัดเลือกเป็นพนักงานต้อนรับบนเครื่องบิน จำนวน 6 แผน ได้แก่ แผนที่ 1 Introduce yourself แผนที่ 2 Airline vocabulary แผนที่ 3 Cabin crew qualifications แผนที่ 4 Cabin services แผนที่ 5 In-flight emergencies แผนที่ 6 Health & medical onboard มีขั้นตอนในการจัดการเรียนรู้ 4 ขั้นตอน ดังนี้ 1. ขั้นเตรียมเข้าสู่บทเรียน และวางแผนการเรียนรู้ 2. ขั้นฝึกปฏิบัติ 3. ขั้นประเมินผู้เรียน 4. ขั้นสรุปและสะท้อนคิด มีความเหมาะสมในภาพรวมอยู่ในระดับมากที่สุด 2) ผลการศึกษาความสามารถในการพูดภาษาอังกฤษเพื่อการสื่อสาร เพื่อเตรียมความพร้อมเข้ารับการคัดเลือกเป็นพนักงานต้อนรับบนเครื่องบิน พบว่า คะแนนเฉลี่ยหลังเรียน (= 11.02 , S.D.=1.86) สูงกว่าก่อนเรียน ( = 6.5 , S.D.=1.13) อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01
เอกสารอ้างอิง
กิติยา พันธ์ครุฑ, และ ศิริวรรณ วณิชวัฒนวรชัย. (2563). การพัฒนาความสามารถทางการอ่านสัทอักษร
ภาษาจีนของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 โดยการจัดการเรียนรู้ที่เน้นการโค้ชเพื่อการรู้คิด. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศิลปากร, 18(2), 94-109.
ชลธิชา นำพา, และ ญาณัญฎา ศิรภัทร์ธาดา. (2561). ตัวแบบสมรรถนะที่เป็นเลิศของพนักงานต้อนรับในอากาศยานในประเทศไทย. วารสารวิชาการ สถาบันเทคโนโลยีแห่งสุวรรณภูมิ, 7(1), 45-60.
โชติกา พันธ์ผูกบุญ. (2563). ขีดความสามารถที่จำเป็นของพนักงานต้อนรับบนเครื่องบิน Cabin crew Competency. วารสารเพื่อพัฒนาการท่องเที่ยวสู่ความยั่งยืน. คณะวิทยาการจัดการ: สถาบันการจัดการปัญญาภิวัฒน์, 2(2), 81-95.
ดวงหทัย โฮมไชยะวงศ์. (2557). การพัฒนารูปแบบการเรียนการสอนที่เน้นการโค้ชและการดูแลให้คำปรึกษาแนะนำเพื่อส่งเสริมสมรรถนะครูประถมศึกษาของนักศึกษาวิชาชีพครู. (วิทยานิพนธ์ปริญญาปรัชญาดุษฎี บัณฑิต สาขาวิชาหลักสูตรและการสอน บัณฑิตวิทยาลัย). มหาวิทยาลัยศิลปากร.
บริษัท บางกอก มีเดีย แอนด์ บรอดคาสติ้ง จากัด (PPTVHD36). (2561) . ส่อง 14 อาชีพในฝันของเด็ก “เน็ตไอดอล-ขายของออนไลน์ ”. สืบค้นเมื่อ 9 กุมภาพันธ์ , 2565, จาก https://www.pptvhd36.com/news/%E0%B8%9B%E0%B8%A3%E0%B8%B0%E0%B9%8
%E0%B8%94%E0%B9%87%E0%B8%99%E0%B8%A3%E0%B9%89%E0%B8%AD%E
%B8%99/73740
ลัดดาวัลย์ เพชรโรจน์ และคณะ. (2564). ระเบียบวิธีวิจัย. (2). กรุงเทพฯ: พิมพ์ดีการพิมพ์.
วิชัย เปรมมณีสกุล, สุนันทา พาสุนันท์, วีระพันธ์ ช่วยประสิทธิ์.,ธาริษ พลเสน, และ สิริกร เลิศลัคธนาธาร. (2564) การวิจัยเชิงเอกสารเพื่อสังเคราะห์คุณลักษณะและบทบาทของพนักงานต้อนรับบนเครื่องบิน, วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, มหาวิทยาลัยเอเชียอาคเนย์, 5(2), 34–48.
วิชัย วงษ์ใหญ่, และ มารุต พัฒผล. (2557). การโค้ชเพื่อการรู้คิด (Cognitive Coaching). (5). กรุงเทพฯ:
จรัลสนิทวงศ์การพิมพ์.
วิชัย วงษ์ใหญ่, และ มารุต พัฒผล. (2562). การโค้ชเพื่อพัฒนาศักยภาพผู้เรียน .(1). กรุงเทพฯ: จรัลสนิท
วงศ์การพิมพ์.
ศิริรัตน์ ศิริวรรณ. (2561). เจาะลึกโค้ชชิ่ง & Coaching Competency. (1). กรุงเทพฯ: ห้างหุ้นส่วนจา กัด
สวนอักษะ พริ้นติ้ง.
สำนักวิชาการและมาตรฐานการศึกษา. (2551). แนวทางการบริการจัดการหลักสูตร ตามหลักสูตรแกนกลางพื้นฐาน พุทธศักราช 2551. กรุงเทพฯ: ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย.
สุนิดา ปานดำรงสถิต. (2556). ความต้องการใช้ภาษาอังกฤษของบุคลากรในสถานประกอบการธุรกิจ
โรงแรม จังหวัดปทุมธานี. วารสารวิชาการวิทยาลัยปทุมธานี, 5(1), 29-38.
อารยา องค์เอี่ยม และคณะ. (2561). การตรวจสอบคุณภาพเครื่องมือวิจัย. วิสัญญีสาร. 44(1), 36-42.
อาลาวีย๊ะ สะอะ. (2559). ผลการจัดการเรียนรู้แบบห้องเรียนกลับทางที่มีต่อผลสัมฤทธิ์ทางการเรียน ทักษะการคิดวิเคราะห์และความพึงพอใจต่อการจัดการเรียนรู้ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5. (วิทยานิพนธ์ปริญญาศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการสอนวิทยาศาสตร์และคณิตศาสตร์). มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์
Bonwell, C., & Eison, J. (1991). Active Learning: Creating Excitement in the Classroom. AEHEERIC Higher Education Report No. 1. Washington, D.C.: Jossey-Bass.
Clark, J.L.D. (1972). Foreign Language Testing: Theory and Practice. Philadelphia: Center for Curriculum Development.
Costa, A.L., & Garmston, R. J. (2011). Cognitive Coaching Foundation Seminar Learning Guide. The United States of America Center of Cognitive Coaching.
Dale, Edgar. (1946). Audio-Visual Methods in Teaching. New York: The Dryden Press. Department of Airport. (2020). AIR NAVIGATION ACT B.E. 2497. Retrieved from
https://www.airports.go.th/th/gov_law/21/895.html
Finocchiaro, M., & Brumfit, C. (1983). The functional-notional approach: from theory to practice. New York: Oxford University Press.
Kauffman, C. (2006). Positive Psychology: The Science at the Heart of Coaching. in D. R. Stober and A. M. Grant (Eds.) Evidence Based Coaching Handbook: Putting Best Practice to
Work for Your Clients (pp. 219 –253). Hoboken, NJ: John Wiley.
Meyers, C., & Jones, T. B. (1993). Promoting Active Learning: Strategies for the College Classroom. San Francisco, CA: Jossey-Bass Inc.
Tribolet, C. ( 2012) . Using Cognitive Strategies to Improve English Speaking Skill and Self confidence. American Journal of Education Sciences. 2(3): 36-40.
Whitmore, J. (2009). Coaching for performance. London: Nicholas Brealey Publishing.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
หมวดหมู่
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2025 คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
