ผลการจัดการเรียนรู้โดยใช้กระบวนการคิดเชิงออกแบบ เรื่อง ปริมาตรและความจุ ที่มีต่อความคิดสร้างสรรค์ ของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6
คำสำคัญ:
กระบวนการคิดเชิงออกแบบ, ความคิดสร้างสรรค์, ปริมาตรและความจุบทคัดย่อ
การวิจัยในครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ (1) หาประสิทธิภาพการจัดการเรียนรู้ โดยใช้กระบวนการคิดเชิงออกแบบ เรื่อง ปริมาตรและความจุ (2) ประเมินความคิดสร้างสรรค์ของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 หลังจากการจัดการเรียนรู้ โดยใช้กระบวนการคิดเชิงออกแบบ เรื่อง ปริมาตรและความจุ และ(3) ศึกษาความพึงพอใจของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 ที่มีต่อการจัดการเรียนรู้ด้วยกระบวนการคิดเชิงออกแบบ เรื่อง ปริมาตรและความจุ กลุ่มเป้าหมายที่ใช้ในการวิจัยครั้งนี้ ได้แก่ นักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 โรงเรียนบ้านร่องคำ ภาคเรียนที่ 2 ปีการศึกษา 2567 จำนวน 12 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย คือ (1) แผนการจัดการเรียนรู้ เรื่อง ปริมาตรและความจุ (2) แบบประเมินความคิดสร้างสรรค์ เรื่อง ปริมาตรและความจุ และ (3) แบบสอบถามความพึงพอใจ สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล คือ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และ t-test one sample ผลการวิจัยพบว่า (1) แผนการจัดการเรียนรู้ด้วยกระบวนการคิดเชิงออกแบบ เรื่อง ปริมาตรและความจุ มีค่าเฉลี่ยอยู่ระหว่าง 4.76 - 4.80 และค่าส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐานอยู่ระหว่าง 0.21- 0.29 (2) ค่าเฉลี่ยที่ได้จากการประเมินความคิดสร้างสรรค์ของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 หลังการจัดการเรียนรู้ด้วยกระบวนการคิดเชิงออกแบบ เรื่อง ปริมาตรและความจุ สูงกว่าเกณฑ์ร้อยละ 70 และ(3) ความพึงพอใจของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 อยู่ในระดับพึงพอใจมากที่สุด
เอกสารอ้างอิง
จันทิมา อ่อนเกตุพล. (2563). การพัฒนาทักษะการคิดสร้างสรรค์ของนักเรียนด้วยกระบวนการคิดเชิงออกแบบ. วารสารศึกษาศาสตร์, 45(2), 12–27.
ประพันธ์ศิริ สุเสารัจ. (2556). ความคิดสร้างสรรค์: แนวคิดและการพัฒนา. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
พัชรี พึ่งสุข. (2563). การจัดการเรียนรู้โดยใช้กระบวนการคิดเชิงออกแบบเพื่อส่งเสริมความสามารถในการคิดของนักเรียน. วารสารการวิจัยเพื่อพัฒนาชุมชน, 13(3), 45–60.
วิภาพร สุทธิอัมพร. (2555). การจัดการเรียนรู้คณิตศาสตร์เพื่อพัฒนาความคิดสร้างสรรค์. กรุงเทพฯ: สถาบันพัฒนาคุณภาพวิชาการ.
ศิริวรรณ ศิริรักษ์. (2564). ผลของการจัดการเรียนรู้โดยใช้กระบวนการคิดเชิงออกแบบที่มีต่อความคิดสร้างสรรค์ของนักเรียน. วารสารครุศาสตร์ศึกษา, 17(1), 87–101.
สำนักงานเลขาธิการคุรุสภา. (2562). แนวทางการจัดการเรียนรู้เพื่อพัฒนาผู้เรียนในศตวรรษที่ 21. กรุงเทพฯ: คุรุสภา.
อัมพร ม้าคนอง. (2553). วิธีการสอนคณิตศาสตร์เพื่อพัฒนาทักษะและความสามารถทางคณิตศาสตร์. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์ฟิสิกส์เซ็นเตอร์.
อุบลวรรณา ภวกานันท์. (2556). ความสามารถในการคิดสร้างสรรค์. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
Brown, T. (2009). Change by design: How design thinking creates new alternatives for business and society. Boston, MA: Harvard Business Press.
Cropley, A. J. (2001). Creativity in education & learning: A guide for teachers and educators. London, England: Kogan Page.
Guilford, J. P. (1967). The nature of human intelligence. New York, NY: McGraw-Hill.
IDEO. (2012). Design thinking for educators. Retrieved from https://designthinkingforeducators.com
Kim, M., & Bae, J. (2020). The impact of design thinking-based mathematics education on creativity. Journal of Educational Research, 113(4), 275–288.
Mendoza, A. (2009). Creative teaching of mathematics. Manila, Philippines: Phoenix Publishing House.
Rawlinson, J. G. (2005). Creative thinking and problem solving. New York, NY: McGraw-Hill.
Robinson, K. (2011). Out of our minds: Learning to be creative. New York, NY: Capstone.
Torrance, E. P. (1965). Rewarding creative behavior: Experiments in classroom creativity. Englewood Cliffs, NJ: Prentice-Hall.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
หมวดหมู่
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2025 คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
