การพัฒนารูปแบบการจัดการเรียนการสอนโดยใช้แนวคิด การเรียนรู้เชิงประสบการณ์เป็นฐานเพื่อพัฒนาสมรรถนะ การจัดการเรียนรู้วิชาทัศนศิลป์ ของนักศึกษาระดับปริญญาตรี
คำสำคัญ:
รูปแบบการจัดการเรียนการสอน, การเรียนรู้เชิงประสบการณ์, สมรรถนะการจัดการเรียนรู้บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) พัฒนารูปแบบการจัดการเรียนการสอนโดยใช้แนวคิดการเรียนรู้เชิงประสบการณ์เป็นฐาน 2) เปรียบเทียบสมรรถนะการจัดการเรียนรู้วิชาทัศนศิลป์ของนักศึกษาก่อนและหลังการใช้รูปแบบ 3) ศึกษาความพึงพอใจต่อการจัดการเรียนการสอนโดยใช้แนวคิดการเรียนรู้เชิงประสบการณ์เป็นฐาน การวิจัยนี้ใช้กระบวนการวิจัยและพัฒนา กลุ่มตัวอย่างคือ นักศึกษาชั้นปีที่ 2 สาขาวิชาศิลปศึกษา จำนวน 35 คน โดยการเลือกแบบเจาะจง เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย ประกอบด้วย รูปแบบการจัดการเรียนการสอน แบบประเมินสมรรถนะการจัดการเรียนรู้ และแบบประเมินความพึงพอใจ วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้ค่าเฉลี่ย ร้อยละ ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และการทดสอบค่าที ผลการวิจัยพบว่า 1) รูปแบบการจัดการเรียนการสอนโดยใช้แนวคิดการเรียนรู้เชิงประสบการณ์เป็นฐานที่พัฒนาขึ้น ประกอบด้วย 6 องค์ประกอบที่สำคัญ คือ (1) หลักการและแนวคิดพื้นฐาน (2) วงจรการเรียนรู้เชิงประสบการณ์ 4 ขั้นตอน (3) บทบาทผู้สอน (4) บทบาทผู้เรียน (5) การวัดและประเมินผล และ (6) เงื่อนไขการนำรูปแบบไปใช้ โดยผลการประเมินความเหมาะสมของรูปแบบการจัดการเรียนการสอนโดยผู้เชี่ยวชาญ ภาพรวมอยู่ในระดับมากที่สุด (𝑥̅ = 4.69, S.D. = 0.21) 2) นักศึกษามีความรู้หลังเรียน (𝑥̅ = 36.02, S.D. = 5.11) สูงกว่าก่อนเรียน (𝑥̅ = 23.82, S.D. = 2.06) อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 และมีสมรรถนะการจัดการเรียนรู้วิชาทัศนศิลป์หลังเรียน (𝑥̅= 2.60, S.D. = 0.25) อยู่ในระดับดีมาก สูงกว่าก่อนเรียน (𝑥̅ = 1.78, S.D. = 0.53) ซึ่งอยู่ในระดับดี 3) นักศึกษามีความพึงพอใจต่อการจัดการเรียนการสอนโดยใช้แนวคิดการเรียนรู้เชิงประสบการณ์เป็นฐาน ภาพรวมอยู่ในระดับมาก (𝑥̅ = 4.48, S.D. = 0.44)
เอกสารอ้างอิง
คณะกรรมการการอุดมศึกษา. (2557). การพัฒนาครูในศตวรรษที่ 21 ในสรุปผลการประชุมคณะกรรมการการอุดมศึกษา (กกอ.) ครั้งที่ 8/2557. กรุงเทพฯ: กลุ่มติดตามและประเมินผลด้านนโยบายและงบประมาณ สำนักติดตามและประเมินผลอุดมศึกษา.
ณัฏฐา ระกำพล. (2566). ประสิทธิผลของโปรแกรมการฝึกอบรมตามแนวคิดการเรียนรู้เชิงประสบการณ์เพื่อเสริมสร้างจิตวิญญาณความเป็นครูของนักศึกษาวิทยาลัยนาฏศิลป สถาบันบัณฑิตพัฒนศิลป์. วารสารพฤติกรรมศาสตร์เพื่อการพัฒนา, 15(2), 40–62.
บุญล้อม ด้วงวิเศษ, & มนสิช สิทธิสมบูรณ์. (2560). การพัฒนารูปแบบการสอนแบบเน้นประสบการณ์ เพื่อส่งเสริมทักษะชีวิตสำหรับนักศึกษาครู มหาวิทยาลัยราชภัฏ. สักทอง: วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ (สทมส.), 23(1), 67–84.
ประกาศกระทรวงศึกษาธิการ เรื่อง มาตรฐานคุณวุฒิระดับปริญญาตรี สาขาครุศาสตร์และสาขาศึกษาศาสตร์ (หลักสูตรสี่ปี) พ.ศ. 2562. (2562, 6 มีนาคม). ราชกิจจานุเบกษา, 136 (ตอนพิเศษ 56 ง), 12–39.
พระสมุห์นริศ นรินโท. (2562). การพัฒนาครูเพื่อคุณภาพของผู้เรียนในศตวรรษที่ 21. วารสารบัณฑิตศึกษาปริทรรศน์ มจร วิทยาเขตแพร่, 5(2), 147–164.
ไพฑูรย์ สินลารัตน์. (2559). การศึกษาไทย 4.0: ปรัชญาการศึกษาเชิงสร้างสรรค์และผลิตภาพ (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
เรียมพร แสนซุ้ง, บุญญา เพียรสวรรค์, & ชำนาญ ปาณาวงษ์. (2560). การจัดกิจกรรมการเรียนรู้ตามแนวคิดการจัดการเรียนรู้เชิงประสบการณ์ เพื่อส่งเสริมผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนและความสามารถในการแก้ปัญหาทางคณิตศาสตร์. วารสารสังคมศาสตร์วิชาการ, 10(2), 187–202.
วราลี ถนอมชาติ, & นภัส ศรีเจริญประมง. (2564). การพัฒนาโปรแกรมการเรียนรู้โดยใช้ประสบการณ์เป็นฐานตามแนวสะเต็มศึกษา สำหรับนักศึกษาครูปฐมวัย. วารสารวิจัยรำไพพรรณี, 15(1), 170–178.
วาสนา ทวีกุลทรัพย์. (2560). การพัฒนาระบบการสอนแบบเน้นประสบการณ์นำภูมิปัญญาท้องถิ่นสู่โรงเรียนระดับการศึกษาขั้นพื้นฐาน. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยบูรพา, 28(1), 98–109.
สิริณัฏฐ์ ลิมป์จำนงค์, & ปารย์พิชชา ก้านจักร. (2566). รูปแบบการพัฒนาสมรรถนะดิจิทัลของครูในยุคการแปลงเป็นดิจิทัล สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษาขอนแก่น. วารสารครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 51(4), 1–12.
สิรินทร พรมสวัสดิ์. (2566). การพัฒนารูปแบบการจัดการเรียนรู้ตามแนวคิดการจัดการเรียนรู้เชิงประสบการณ์ร่วมกับการเรียนรู้แบบบริการสังคมเพื่อส่งเสริมความเป็นพลเมือง สำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4. Journal of Modern Learning Development, 8(2), 28–44.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2560). แผนการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. 2560–2579. กรุงเทพฯ: พริกหวานกราฟฟิค.
สำนักงานสภาพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2561). ยุทธศาสตร์ชาติ 20 ปี (พ.ศ. 2561–2580). กรุงเทพฯ: สำนักงานเลขานุการของคณะกรรมการยุทธศาสตร์ชาติ.
Darling-Hammond, L. (2021). Preparing teachers for deeper learning in a digital age. Cambridge, MA: Harvard Education Press.
González‑Zamar, M. D., Abad‑Segura, E., & Ferreyra, H. A. (2023). Visual arts education literacy in university contexts. IJERI: International Journal of Educational Research and Innovation, (19), 170–186.
Joyce, B., & Calhoun, E. (2024). Models of teaching (10th ed.). Boston, MA: Pearson.
Kolb, A. Y., & Kolb, D. A. (2017). Experiential Learning Theory as a guide for experiential educators in higher education. ELTHE: A Journal for Engaged Educators, 1(1), 7–44.
Kolb, D. A. (1984). Experiential learning: Experience as the source of learning and development. Englewood Cliffs, NJ: Prentice‑Hall.
Morris, T. H. (2020). Experiential learning—a systematic review and revision of Kolb’s model. Interactive Learning Environments, 28(8), 1064–1077.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
หมวดหมู่
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2025 คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
