การพัฒนาทักษะการเขียนภาษาอังกฤษเชิงสร้างสรรค์ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5 โดยใช้รูปแบบการจัดการเรียนรู้แบบนำตนเองที่พัฒนาขึ้นตามแบบจำลองเชิงระบบ ADDIE
คำสำคัญ:
การเรียนรู้แบบนำตนเอง, แบบจำลองเชิงระบบ ADDIE, การเขียนภาษาอังกฤษเชิงสร้างสรรค์บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ (1) ศึกษาสภาพปัญหาและความต้องการในการเสริมสร้างทักษะการเขียนภาษาอังกฤษเชิงสร้างสรรค์ด้วยรูปแบบการจัดการเรียนรู้แบบนำตนเอง (2) พัฒนารูปแบบการจัดการเรียนรู้แบบนำตนเองเพื่อเสริมสร้างทักษะการเขียนภาษาอังกฤษเชิงสร้างสรรค์ (3) เปรียบเทียบคะแนนทักษะการเขียนภาษาอังกฤษเชิงสร้างสรรค์ของนักเรียนก่อนและหลังได้รับการจัดการเรียนรู้แบบนำตนเอง และ (4) ศึกษาความพึงพอใจของนักเรียนที่มีต่อการจัดการเรียนรู้แบบนำตนเองเพื่อเสริมสร้างทักษะการเขียนภาษาอังกฤษเชิงสร้างสรรค์ โดยศึกษากับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5 โรงเรียนสาธิตมหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ ปทุมวัน เขตปทุมวัน กรุงเทพมหานคร ที่กำลังศึกษาในภาคเรียนที่ 1 ปีการศึกษา 2567 จำนวน 74 คน ซึ่งได้มาจากการเลือกแบบเจาะจง (Purposive Sampling) เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยประกอบด้วยแผนการจัดการเรียนรู้แบบนำตนเองที่พัฒนาขึ้นตามแบบจำลองเชิงระบบ ADDIE แบบทดสอบทักษะการเขียนภาษาอังกฤษเชิงสร้างสรรค์ และแบบสอบถามความพึงพอใจต่อการจัดการเรียนรู้แบบนำตนเองที่พัฒนาขึ้น วิเคราะห์ข้อมูลโดยการหาค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และสถิติทดสอบที ผลการวิจัย พบว่า 1) นักเรียนมีปัญหาการเขียนภาษาอังกฤษเชิงสร้างสรรค์อยู่ในระดับปานกลาง และมีความต้องการเสริมสร้างทักษะการเขียนภาษาอังกฤษเชิงสร้างสรรค์อยู่ในระดับมาก 2) รูปแบบการจัดการเรียนรู้แบบนำตนเองที่พัฒนาขึ้นตามแบบจำลองเชิงระบบ ADDIE มี 7 ขั้นตอน คือ (1) ปฐมนิเทศ (2) เพิ่มพลัง เสริมสร้างกลยุทธ์ สร้างความตระหนักและแรงจูงใจในการเรียนรู้ (3) กำหนดเป้าหมายและวางแผนการเรียนรู้ (4) ทำสัญญาการเรียน (5) ปฏิบัติกิจกรรมหรือเรียนรู้ตามแผน (6) สะท้อนความคิด และ (7) ประเมินผลและให้ข้อมูลย้อนกลับ มีประสิทธิภาพตามเกณฑ์ที่กำหนด 3) คะแนนความสามารถในการเขียนภาษาอังกฤษเชิงสร้างสรรค์หลังเรียนสูงกว่าก่อนเรียนอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01 โดยหลังเรียนมีคะแนนเฉลี่ยเท่ากับ 27.39 คะแนน จากคะแนนเต็ม 35 คะแนน คิดเป็นร้อยละ 78.26 และ 3) ความพึงพอใจของนักเรียนต่อการจัดการเรียนรู้แบบนำตนเองที่พัฒนาขึ้นอยู่ในระดับมาก เมื่อพิจารณารายด้าน พบว่า ด้านที่มีค่าเฉลี่ยมากที่สุดสามอับดับแรก คือ ด้านขั้นตอนการจัดการเรียนรู้ ด้านเนื้อหา และด้านครูผู้สอน ตามลำดับ
เอกสารอ้างอิง
กมลกานต์ พานชาตรี. (2557). การจัดการเรียนรู้แบบนำตนเองเพื่อพัฒนาความสามารถในการคิดวิเคราะห์และพัฒนาความสามารถในการแก้ปัญหาทางวิทยาศาสตร์ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5 (ปริญญานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยราชภัฏนครศรีธรรมราช, นครศรีธรรมราช.
เขมกร อนุภาพ. (2560). การใช้การเรียนรู้แบบนำตนเองเพื่อพัฒนาการเรียนรู้วิชาคอมพิวเตอร์ของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 4 (ปริญญานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). วิทยาลัยครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์, กรุงเทพมหานคร.
เขมณัฏฐ์ มิ่งศิริธรรม. (2552, มกราคม–มีนาคม). การเรียนรู้ด้วยการนำตนเองบนเครือข่าย (Self-directed Learning on web-based Learning). วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น, 32(1), 6–13.
จรัสพร บัวเรือง. (2562). การพัฒนาความคิดสร้างสรรค์โดยการเรียนรู้แบบนำตนเอง รายวิชาคอมพิวเตอร์ ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2 (ปริญญานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). วิทยาลัยครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์, กรุงเทพมหานคร.
ชุลีวรรณ สุขโข และสิทธิพล อาจอินทร์. (2560, กรกฎาคม–กันยายน). การศึกษาความสามารถในการเขียนภาษาอังกฤษเชิงสร้างสรรค์ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 ด้วยการจัดการเรียนรู้โดยใช้ดนตรี (Melodic Approach). วารสารศึกษาศาสตร์ ฉบับวิจัยบัณฑิตศึกษา มหาวิทยาลัยขอนแก่น, 11(3), 70–78.
ถวัลย์ มาศจรัส. (2552). การเขียนเชิงสร้างสรรค์เพื่อการศึกษาและอาชีพ (พิมพ์ครั้งที่ 10). กรุงเทพฯ: สถาบันส่งเสริมและพัฒนาการอ่านการเขียนแห่งประเทศไทย.
ทิศนา แขมมณี. (2548). รูปแบบการเรียนการสอนทางเลือกที่หลากหลาย (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพมหานคร: ด่านสุทธาการพิมพ์.
บัญชาการ วงษ์ธรรม. (2563). การส่งเสริมการเขียนภาษาอังกฤษเชิงสร้างสรรค์ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 โดยใช้กิจกรรมการเขียนสร้างสรรค์ผ่านเฟซบุ๊ก (ปริญญานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). วิทยาลัยครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์, กรุงเทพมหานคร.
ภัทรภร ผลิตากุล. (2561, พฤษภาคม–สิงหาคม). ผลของการใช้แนวคิดการเรียนรู้ด้วยการนำตนเองเพื่อพัฒนาทักษะการคิดสร้างสรรค์สำหรับนักศึกษาระดับปริญญาตรีในการจัดกิจกรรมการเรียนรู้ดนตรี. Veridian E-Journal, Silpakorn University, 11(2), 429–444.
วัฒนากาญจน์ แก้วมณี. (2562). การพัฒนาความสามารถการเขียนภาษาอังกฤษเชิงสร้างสรรค์ โดยใช้ผังมโนทัศน์ ของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 (ปริญญานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). วิทยาลัยครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์, กรุงเทพมหานคร.
วิชัย วงษ์ใหญ่ และมารุต พัฒผล. (2564). การเรียนรู้แบบนาตนเองเชิงสร้างสรรค์ (Creative self-directed learning). กรุงเทพมหานคร: ศูนย์ผู้นำนวัตกรรมหลักสูตรและการเรียนรู้ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
สนิท ตั้งทวี. (2536). ความรู้และทักษะทางภาษา. กรุงเทพฯ: โอเดียนสโตร์.
สมบัติ ศิริจันดา. (2554). ภาษาไทยเพื่อการสื่อสาร. กรุงเทพฯ: ห้างหุ้นส่วนจำกัด ทีพีเอ็น เพรส.
สมบัติ สุวรรณพิทักษ์. (2543). เทคนิคการสอนแนวใหม่ สำหรับการศึกษานอกโรงเรียน (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์ชุมชนสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย.
สายหยุด ภูปุย. (2558). การพัฒนากระบวนการเรียนรู้ตามแนวคิดการเรียนรู้แบบนำตนเองเพื่อส่งเสริมความรับผิดชอบของนักศึกษาวิชาชีพครู (ปริญญานิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต). มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม, มหาสารคาม.
สุมิตรา อังวัฒนกุล. (2540). แนวคิดและเทคนิควิธีการสอนภาษาอังกฤษระดับมัธยมศึกษา (พิมพ์ครั้งที่ 3).กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
Aldoobie, N. (2015, December). ADDIE Model. American International Journal of Contemporary Research, 5(6), 68–72.
Giffin, C. (1983). Curriculum theory in adult lifelong education. London: Croom Halm.
Hidayat, F. and Nizar, M. (2012, December). ADDIE (Analysis, Design, Development, Implementation and Evaluation) model in Islamic education learning. Jurnal Inovasi Pendidikan Agama Islam (JIPAI), 1(1), 28–37.
Knowles, M. S. (1975). Self-Directed Learning: A guide for Learners and Teachers. New York: Association Press.
Lado, R. (1977). Lado English series. New York: Regents.
Sersen, W. J. (2011). Improving Writing Skills of Thai EFL Students by Recognition of and Compensation for Factors of L1 to L2 Negative Transfer. US-China Education Review A 3. Retrieved from https://files.eric.ed.gov/fulltext/ED524827.pdf
Stapa, M. A. and Mohammad, N. (2019, June). The use of ADDIE model for designing blended learning applications at Vocational Colleges in Malaysia. Asia-Pacific Journal of Information Technology and Multimedia, 8(1), 49–62.
Tough, A. (1971). The adult’s learning projects. Ontario: The Ontario Institute for studies in Adult Education.
Yorn, K. (2017). Development of Web-based Instruction using Self-directed Learning to Enhance English Language Skills for Secondary 2 Students (Master's thesis). Rajamangala University of Technology Thanyaburi, Pathum Thani.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
หมวดหมู่
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2025 คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
