พิพิธภัณฑ์ท้องถิ่นกับการท่องเที่ยวแบบยั่งยืน : เกาะเกร็ด จังหวัดนนทบุรี

ผู้แต่ง

  • เวชกร ตาลวันนา คณะศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยเมธารัถย์

คำสำคัญ:

พิพิธภัณฑ์ท้องถิ่น, การท่องเที่ยวแบบยั่งยืน, เกาะเกร็ด

บทคัดย่อ

เกาะเกร็ด จังหวัดนนทบุรี เป็นแหล่งท่องเที่ยวที่มีชื่อเสียงที่ไม่ไกลจากกรุงเทพฯ เป็นที่นิยมของนักท่องเที่ยวทั้งชาวไทย และชาวต่างชาติ มีพื้นที่ลักษณะเป็นเกาะขนาดใหญ่กลางแม่น้ำเจ้าพระยา มีความหลากหลายในวิถีชีวิตชุมชนและชาติพันธุ์ มีทั้งคนไทยแท้ ไทยมอญ และไทยมุสลิม ขึ้นชื่อที่สุดคือชุมชนกลุ่ม
ชาวมอญที่มีเอกลักษณ์ทางวัฒนธรรมที่ชัดเจนโดดเด่น มีภูมิปัญญาการปั้นเครื่องปั้นดินเผาชั้นดี มีภูมิปัญญาด้านอาหารและขนมหวาน นักท่องเที่ยวส่วนใหญ่ที่มาเที่ยวบนเกาะเกร็ด มีทั้งมาเดินเที่ยว เลือกซื้อสินค้าไหว้พระ ปั่นจักรยาน หรือเลือกนั่งเรือชมวิถีชีวิตรอบเกาะ บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาพิพิธภัณฑ์ท้องถิ่นภายในเกาะเกร็ด โดยพิพิธภัณฑ์ท้องถิ่นเหล่านี้มีศักยภาพส่งเสริมพัฒนาเป็นแหล่งท่องเที่ยวแบบยั่งยืนได้อย่างไร

จากการศึกษาพบว่า เกาะเกร็ดมีพิพิธภัณฑ์ท้องถิ่นอยู่ 2 แห่งคือ พิพิธภัณฑ์วัดปรมัยยิกาวาสวรวิหาร และพิพิธภัณฑ์ชาวมอญ (บ้านกวานอาม่าน) เป็นแหล่งความรู้ในเรื่องวัฒนธรรม ประเพณีและวิถีชุมชนให้แก่นักท่องเที่ยวนอกเหนือจากการมาเดินเที่ยวเลือกซื้อสินค้าเพื่อความบันเทิง พิพิธภัณฑ์วัดปรมัยยิกาวาสวรวิหาร ต้องมีการบริหารจัดการที่ดี คนในชุมชนเข้ามามีส่วนร่วมในการตัดสินใจ กำหนดทิศทาง เปิดโอกาสให้เกิดการแลกเปลี่ยนเรียนรู้ มีความรู้สึกเป็นเจ้าของร่วมกัน เห็นคุณค่าของพิพิธภัณฑ์ ก่อให้เกิดการจัดการพิพิธภัณฑ์ท้องถิ่นได้อย่างยั่งยืน ส่งผลต่อการท่องเที่ยวแบบยั่งยืนในเกาะเกร็ดต่อไป ส่วนพิพิธภัณฑ์ชาวมอญ (บ้านกวานอาม่าน) ปัจจุบันได้ ปิดตัวลงแบบถาวรเนื่องจากผู้ริเริ่มก่อตั้งพิพิธภัณฑ์แห่งนี้ควบคุมดูแลเพียงคนเดียว เมื่อเทียบกับจำนวนนักท่องเที่ยวที่เข้าชมไม่เพียงพอ สิ่งของที่จัดแสดงชำรุดเสียหายจากนักท่องเที่ยวการดูแลบำรุงรักษาจึงเป็นไปได้ยาก ผู้ริเริ่มก่อตั้งได้มอบสิ่งของภายในพิพิธภัณฑ์บางส่วนให้แก่มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราชและพิพิธภัณฑ์อื่น ๆ หากในอนาคตพิพิธภัณฑ์แห่งนี้จะกลับฟื้นคืนชีพมาอีกครั้งต้องได้รับความร่วมมือจากภาครัฐ ภาคเอกชน และที่สำคัญคือคนในชุมชน เข้ามามีส่วนร่วมการจัดตั้งพิพิธภัณฑ์จึงจะสำเร็จลุล่วงและยั่งยืนตลอดไป

Downloads

Download data is not yet available.

เอกสารอ้างอิง

กฤษณา ตัสมา. (2560). "การจัดการพิพิธภัณฑ์ท้องถิ่นในยุคโลกาภิวัตน์." วารสารศิลปศาสตร์ปริทัศน์, ปีที่ 12ฉบับที่ 24 ก.ค. - ธ.ค. 60, หน้า 70 - 83.

คาเมร่า เจราหวัง. (2563). การจัดการพิพิธภัณฑ์ท้องถิ่นกับการมีส่วนร่วมและพัฒนาชุมชน กรณีศึกษาพิพิธภัณฑ์ท้องถิ่นขุนละหาร. ภาคนิพนธ์ศิลปศาสตรบัณฑิต สาขาเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ศึกษา คณะศิลปศาสตร์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

ญาณินทร์ รักวงศ์วาน. (2556). "พิพิธภัณฑ์ท้องถิ่นกับการสงวนรักษามรดกทางวัฒนธรรมของชุมชนท้องถิ่น."ดำรงวิชาการ, 10 (1), หน้า 20-21.

ต่อจรัส พงษ์สาลี. (2547). พิพิธภัณฑ์ท้องถิ่นในประเทศไทย : รายงานการวิจัย. กรุงเทพฯ : ศูนย์มานุษยวิทยาสิรินธร (องค์การมหาชน).

ธนวรรษ ดอกจันทร์ และคณะ (2560). แนวทางการประชาสัมพันธ์การท่องเที่ยวพิพิธภัณฑ์วิถีชีวิตชาวนาไทย อำเภอนครชัยศรี จังหวัดนครปฐม. การประชุมวิชาการระดับชาติ ครั้งที่ 9 มหาวิทยาลัยราชภัฏนครปฐม จังหวัดนครปฐม 28-29 กันยายน 2560.

ยศพร บรรเทิงสุข. (2556). การวิจัยแนวทางการอนุรักษ์ภูมิปัญญาเครื่องปั้นดินเผาแบบดั้งเดิม โดยการมี ส่วนร่วมของชุมชนท้องถิ่นที่ชุมชนบ้านหม้อ ตำบลเขวา อำเภอเมือง จังหวัดมหาสารคาม. ปริญญาศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการทรัพยากรวัฒนธรรม บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศิลปากร.

ละเอียด ศิลาน้อย. (2552). การพัฒนาหลักสูตรการจัดการท่องเที่ยวในชุมชนเพื่อความยั่งยืน. กรุงเทพฯ :มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีพระจอมเกล้าพระนครเหนือ.

วิรุญา แก้วสมบูรณ์. (2553). บทบาทของพิพิธภัณฑ์ชาวมอญ (บ้านกวานอาม่าน) ในการเผยแพร่ความเป็นมอญผ่านเครื่องปั้นดินเผา (พ.ศ. 2525 - พ.ศ. 2553). ภาคนิพนธ์ศิลปศาสตรบัณฑิต ภาควิชาเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ศึกษา คณะศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

ศูนย์มานุษยวิทยาสิรินธร (องค์การมหาชน). (2548). พิพิธภัณฑ์วัดปรมัยยิกาวาส. สืบค้นเมื่อ 3 พฤษภาคม 2565. จาก https://db.sac.or.th/museum/museum-detail/218

ศิริพร ศรีสินธุ์อุไร. (2551). พิพิธภัณฑ์บันทึก :ทบทวนบทเรียนจากการวิจัยและพัฒนาพิพิธภัณฑ์. กรุงเทพฯ : ศูนย์มานุษยวิทยาสิรินธร (องค์การมหาชน).

ศรีศักร วัลลิโภดม. (2539). เปิดประเด็น : พิพิธภัณฑ์ท้องถิ่น และการท่องเที่ยวแบบยั่งยืน. กรุงเทพฯ : มูลนิธิเล็ก-ประไพ วิริยะพันธุ์.

ศรีศักร วัลลิโภดม. (2561). พิพิธภัณฑ์และประวัติศาสตร์ท้องถิ่น กระบวนการเรียนรู้ร่วมกัน. กรุงเทพ ฯ: มูลนิธิเล็ก-ประไพ วิริยะพันธุ์.

อุษาวดี พลพิพัฒน์. (2545). "การท่องเที่ยวแบบยั่งยืน: กรณีศึกษาการท่องเที่ยวเชิงนิเวศโดยชุมชนในประเทศไทย."จุลสารการท่องเที่ยว. 21(4) : 38-48.

องค์การบริหารส่วนตำบลเกาะเกร็ด. (2565). สืบค้นเมื่อ 3 พฤษภาคม 2565. จาก https://www.kohkred-sao.go.th/public/list/data/index/menu/1168

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

2023-05-30

รูปแบบการอ้างอิง

ตาลวันนา เ. . (2023). พิพิธภัณฑ์ท้องถิ่นกับการท่องเที่ยวแบบยั่งยืน : เกาะเกร็ด จังหวัดนนทบุรี. วารสารเซนต์จอห์น (สาขามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์), 26(38), 221–238. สืบค้น จาก https://so13.tci-thaijo.org/index.php/SJUJOURNAL/article/view/2214

ฉบับ

ประเภทบทความ

บทความวิจัย