การรำปะเรเรของชาวญัฮกุร จังหวัดชัยภูมิ
คำสำคัญ:
ญัฮกุร, การรำปะเรเรบทคัดย่อ
บทความนี้เป็นส่วนหนึ่งของวิทยานิพนธ์เรื่อง “การรำปะเรเรของชาวญัฮกุร จังหวัดชัยภูมิ” มุ่งศึกษาประวัติความเป็นมาและองค์ประกอบของการรำปะเรเรของชาวญัฮกุร จังหวัดชัยภูมิ โดย การศึกษาข้อมูลจากเอกสารที่เกี่ยวข้องและศึกษาข้อมูลจากภาคสนาม ผู้ที่มีภูมิลำเนาในพื้นที่หรือ ผู้ที่อพยพมาตั้งถิ่นฐานในวัยเยาว์ หรือผู้ได้รับการสืบทอดการแสดงและนักดนตรีในท้องถิ่น ในหมู่ 1 ตำบลบ้านไร่ อำเภอเทพสถิต จังหวัดชัยภูมิ
ผลการศึกษาพบว่า ปะเรเร เป็นการละเล่นร้องเพลงโต้ตอบกันระหว่างชาย-หญิง ที่มีเนื้อหา เกี้ยวพาราสีและประกอบจังหวะด้วยการตีโทน เพื่อเป็นการเฉลิมฉลองในประเพณีแห่หอดอกผึ้ง หรือยามว่างหลังจากการทำงาน ต่อมาชาวญัฮกุรรุ่นหลังจึงได้พัฒนาปรับเปลี่ยนเป็นการแสดงเพื่อ เผยแพร่วัฒนธรรมของชาวญัฮกุร จึงได้ประดิษฐ์ท่ารำจากท่ารำของเพลง รำโทน รำแพน และ ท่าเลียนแบบในกิจวัตรประจำวันของชาวญัฮกุร ในอดีต การรำปะเรเรในปัจจุบันนิยมเล่นในประเพณี แห่หอดอกผึ้งซึ่งเป็นวันสงกรานต์ใหญ่ของชาวญัฮกุร ที่จัดขึ้นเพื่อบวงสรวงเทวดาฟ้าดินและ อุทิศส่วนบุญส่วนกุศลให้แก่ญาติผู้ล่วงลับ ทั้งนี้ยังมีจุดประสงค์เพื่อให้พี่น้องชาวญัฮกุรมีโอกาส มาพบปะกัน ในทุกปีจะมีการจัดงานเพียงครั้งเดียวและจัดในช่วงสงกรานต์ จากการศึกษา การรำปะเรเรของชาวญัฮกุรในปัจจุบันมีองค์ประกอบการรำที่ประกอบด้วย 1) ผู้แสดง 2) ดนตรี 3) เครื่องแต่งกาย 4) บทร้อง 5) วิธีแสดง 6) โอกาสที่แสดง ที่เป็นเอกลักษณ์ของการรำปะเรเรนี้ ปรากฏอยู่ในฐานะมหรสพประกอบงานแห่หอดอกผึ้งในปัจจุบัน
Downloads
เอกสารอ้างอิง
เจอราร์ด ดิฟโฟลธ (Gerard Diffloth).(1984). The Dvaravati Old Mon Languoge and Nyah Kur. Monic Language Studies, vol.1. Bangkok : Chulalongkorn University Printing. House.
ธนวรรธน์ นิธิปภานันท์. (2558). กระบวนการสร้างพื้นที่ทางวัฒนธรรมเพื่อการท่องเที่ยว. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ปรีชา อุยตระกูล, กนก โตสุรัตน์. (2529). สังคมและวัฒนธรรมของชาวบน. นครราชสีมา: วิทยาลัยครูนครราชสีมา.
พิพัฒน์ กระแจะจันทร์ และคณะ. (2557). ประวัติศาสตร์บ้านไร่ ชาวญัฮกุรแห่งอำเภอเทพสถิต. พิษณุโลก: มหาวิทยาลัยนเรศวร.
มโน พิสุทธิรัตนานนท์. (2546). สุนทรียศาสตร์เบื้องต้น. สงขลา: มหาวิทยาลัยทักษิณ.
สุรศักดิ์ บุญคง.(2546) ชาวบน : พลวัตของระบบวัฒนธรรมในรอบศตวรรษ. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัย ธรรมศาสตร์.
อภิญญา บัวสรวง, สุวิไล เปรมศรีรัตน์. (2541). สารานุกรมกลุ่มชาติพันธุ์ ญัฮฎร. กรุงเทพฯ: กรมส่งเสริมวัฒนธรรม.
Erik Seidenfaden, (1918). Further Notes about the Choubun, etc. Journal of the Siam Society. Cambridge: Cambridge University Press.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความนี้ได้รับการเผยแพร่ภายใต้สัญญาอนุญาต Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International (CC BY-NC-ND 4.0) ซึ่งอนุญาตให้ผู้อื่นสามารถแชร์บทความได้โดยให้เครดิตผู้เขียนและห้ามนำไปใช้เพื่อการค้าหรือดัดแปลง หากต้องการใช้งานซ้ำในลักษณะอื่น ๆ หรือการเผยแพร่ซ้ำ จำเป็นต้องได้รับอนุญาตจากวารสาร