ประเพณีสงกรานต์: จากปีใหม่ไทยสู่สมรภูมิน้ำและปรัชญาเชิงวัฒนธรรม

ผู้แต่ง

  • บัณฑิต ปิ่นมงคลกุล นักวิชาการอิสระ

คำสำคัญ:

ประเพณีสงกรานต์, ปีใหม่ไทย, สมรภูมิน้ำ, ปรัชญาเชิงวัฒนธรรม

บทคัดย่อ

บทความวิชาการนี้มุ่งศึกษาและวิเคราะห์ปรากฏการณ์ของประเพณีสงกรานต์ในสังคมไทยร่วมสมัย โดยใช้กรอบทฤษฎีสองแนวทางหลัก คือ พุทธปรัชญา เพื่อทำความเข้าใจรากฐานความหมายดั้งเดิมที่เน้นคุณค่าทางจิตวิญญาณและความสัมพันธ์ในชุมชน และปรัชญาโพสต์โมเดิร์น เพื่อสำรวจการเปลี่ยนแปลง การแตกกระจายของความหมาย และการเข้ามามีบทบาทของการเมืองเชิงวัฒนธรรม ผลการศึกษาชี้ให้เห็นว่า สงกรานต์ในปัจจุบันไม่ได้ดำรงอยู่ในความหมายเชิงพุทธศาสนาอันเป็นหนึ่งเดียวอีกต่อไป แต่ได้กลายเป็นพื้นที่ของการปะทะสังสรรค์ระหว่างเรื่องเล่ามหภาคทางศาสนากับเรื่องเล่าเล็ก ๆ ที่หลากหลายซึ่งถูกขับเคลื่อนโดยกระแสบริโภคนิยม สื่อและวาทกรรมของรัฐ ประเพณีได้แปรสภาพสู่ภาวะจำลองที่ภาพลักษณ์ความสนุกสนานเข้ามาแทนที่แก่นแท้ทางจิตวิญญาณ และกลายเป็นสมรภูมิของการต่อรองเชิงอำนาจทางวัฒนธรรมระหว่างกลุ่มต่าง ๆ ในสังคม การทำความเข้าใจสงกรานต์ผ่านสองกรอบคิดนี้จึงช่วยเผยให้เห็นความซับซ้อนของการดำรงอยู่ของประเพณีในโลกยุคหลังสมัยใหม่ได้อย่างลึกซึ้ง

Downloads

Download data is not yet available.

เอกสารอ้างอิง

กรมประชาสัมพันธ์. (3 กุมภาพันธ์ 2567). "ยูเนสโก" มอบประกาศนียบัตร Certificate 'สงกรานต์ในประเทศไทย' ประเพณีสงกรานต์ เป็นมรดกวัฒนธรรมที่จับต้องไม่ได้ของมนุษยชาติอย่างเป็นทางการ. สืบค้นเมื่อ 20 กันยายน 2567, จาก https://www.prd.go.th/th/content/category/detail/id/9/iid/256448

สมชัย ใจดี และยรรยง ศรีวิริยาภรณ์. (2528). ประเพณีและวัฒนธรรมไทย. กรุงเทพมหานคร: ไทยวัฒนาพานิช.

สมบัติ พลายน้อย (2543). ตรุษสงกรานต์: ประวัติความเป็นมาของปีใหม่ไทยสมัยต่าง ๆ. กรุงเทพมหานคร: น้ำฝน.

สำนักงานคณะกรรมการวัฒนธรรมแห่งชาติ. (2533). สงกรานต์. กรุงเทพมหานคร: อมรินทร์ พริ้นติ้ง กรุ๊พ.

สุจิตต์ วงษ์เทศ และคณะ. (2559). สาดน้ำสงกรานต์วัฒนธรรมร่วมรากเอเชีย. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์สำนักงานพระพุทธศาสนาแห่งชาติ.

สุนทร ณ รังษี (2552). พุทธปรัชญาจากพระไตรปิฎก, พิมพ์ครั้งที่ 4. กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

อานันท์ กาญจนพันธุ์. (2553). ทฤษฎีและวิธีวิทยาของการวิจัยวัฒนธรรม, พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพมหานคร:อมรินทร์.

อานันท์ กาญจนพันธุ์. (2555). คิดอย่างมิเชล ฟูโกต์ คิดอย่างวิพากษ์: จากวาทกรรมของอัตบุคคลถึงจุดเปลี่ยนของอัตตา, พิมพ์ครั้งที่ 2. เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

Bangkokbiznews. (6 ธันวาคม 2566). ยูเนสโก ประกาศขึ้นทะเบียน 'สงกรานต์ไทย' มรดกทางวัฒนธรรมจับต้องไม่ได้. สืบค้นเมื่อ 20 กันยายน 2567, จากhttps://www.bangkokbiznews.com/health/social/1102309

Baudrillard, J. (1994). Simulacra and Simulation. Glaser, S. F. (trans.). Ann Arbor, MI: University of Michigan Press.

Foucault, M. (1980). Power/Knowledge: Selected Interviews and Other Writings, 1972-1977. New York: Vintage Books.

Lyotard, J. F. (1984). The Postmodern Condition: A Report on Knowledge. Bennington, G, et al. (trans.). Minneapolis, MN: University of Minnesota Press.

PPTV Online. (14 เมษายน 2567). อลังการ! สงกรานต์ 2567 รวมภาพขบวนพาเหรด LGBTQ+ สร้างสีสันให้ถนนสีลม. สืบค้นเมื่อ 20 กันยายน 2567, จาก https://www.pptvhd36.com/news/สังคม/221624

Springnews. (14 เมษายน 2567). “กระทรวงวัฒนธรรม” จัดสงกรานต์สีลม 13-14 เม.ย. ชูซอฟพาวเวอร์ "เมืองแห่งเทศกาลโลก" พร้อมยกระดับความเท่าเทียมทางเพศประกวดเทพีสงกรานต์และพาเหรด LGBTQ+. สืบค้นเมื่อ 20 กันยายน 2567, จาก https://www.springnews.co.th/news/hot-issue/849499

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

2024-11-10

รูปแบบการอ้างอิง

ปิ่นมงคลกุล บ. (2024). ประเพณีสงกรานต์: จากปีใหม่ไทยสู่สมรภูมิน้ำและปรัชญาเชิงวัฒนธรรม. วารสารมนุษยวิชาการ, 1(4), 38–47. สืบค้น จาก https://so13.tci-thaijo.org/index.php/jah/article/view/2600