แนวคิดมนุษยนิยมในปรัชญาขงจื๊อ
คำสำคัญ:
มนุษยนิยม, ปรัชญาขงจื๊อ, ปรัชญาจีนบทคัดย่อ
บทความวิชาการนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษามนุษยนิยมในปรัชญาขงจื๊อ จากการศึกษาพบว่า มนุษยนิยมในปรัชญาขงจื๊อมีลักษณะที่เน้นธรรมชาติของความเป็นมนุษย์ที่สมบูรณ์ โดยมนุษย์ต้องมีคุณธรรมประจำตนและอยู่ร่วมกันอย่างสันติสุขทั้งแก่ตนเองและผู้อื่น มนุษย์ในอุดมคติจำแนกเป็น 2 ประเภท คือ 1) นักปราชญ์ หมายถึง ผู้มุ่งมั่นทำประโยชน์ เป็นผู้มีความสมบูรณ์ด้วยคุณธรรมและสุภาพอ่อนโยน ลักษณะที่สำคัญของนักปราชญ์ คือ เป็นผู้ช่วยเหลือชาวโลก เป็นผู้แก้ไขปัญหาและปลดเปลื้องความทุกข์ของมนุษย์ 2) สุภาพชน คือ ผู้ฝึกฝนพัฒนาตนด้วยคุณธรรมจากภายในและแบบอย่างที่ดีจากภายนอก โดยแนวคิดมนุษยนิยมของขงจื๊อประกอบด้วย 1) ความนิยมในการศึกษา 2) ความนิยมในการทำงาน 3) ความนิยมในการมัธยัสถ์ 4) ความนิยมในการเชื่อมโยงระหว่างมนุษยนิยม เทวนิยมและโชคชะตานิยม 5) ความนิยมในบทเพลงและดนตรี องค์ความรู้ใหม่จากการศึกษาครั้งนี้พบว่า แนวคิดมนุษยนิยมในปรัชญาขงจื๊อเป็นหลักการพัฒนาศักยภาพและคุณภาพชีวิตทั้ง 5 ด้าน คือ (1) ด้านใฝ่หาความรู้ (2) ด้านใช้ความรู้ความสามารถในการสร้างประโยชน์ (3) ด้านความพอดีในการดำเนินชีวิต (4) ด้านความคิดในการเชื่อมโยงประเพณีดั้งเดิม และ (5) ด้านความสุนทรียภาพทางจิตใจในทางวัฒนธรรม โดยวางอยู่บนกรอบของหลักมนุษยธรรม 7 ด้าน คือ อี้ เหริน จง สู่ หลี่ ฉื่อ หมิง เพื่อบรรลุความเป็นปราชญ์และสุภาพชน
Downloads
เอกสารอ้างอิง
ประยงค์ สุวรรณบุปผา. (2541). รัฐปรัชญา: แนวคิดตะวันออก-ตะวันตก. กรุงเทพมหานคร: โอเดียนสโตร์.
พจนา จันทรสันติ. (2541). วิถีแห่งเต๋า. กรุงเทพมหานคร: แสงรุ้งการพิมพ์.
พระมหาบุญเรือง ปญฺญาวชิโร. (2541). การศึกษาแนวความคิดเรื่องมนุษยนิยมในปรัชญาขงจื๊อ. วิทยานิพนธ์ปริญญาพุทธศาสตรมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระมหาพิณโย อภิปญฺโญ (ศรีคำมี). (2543). การศึกษาเปรียบเทียบแนวคิดมนุษยนิยมในปรัชญาขงจื๊อและพุทธปรัชญาเถรวาท. วิทยานิพนธ์ปริญญาพุทธศาสตรมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
ฟื้น ดอกบัว. (2539). ศาสนาเปรียบเทียบ. กรุงเทพมหานคร: บรรณาคาร.
ฟื้น ดอกบัว. (2549). ปวงปรัชญาจีน, พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพมหานคร: สยาม.
ราชบัณฑิตยสถาน. (2540). พจนานุกรมศัพท์ปรัชญาอังกฤษ-ไทยฉบับราชบัณฑิตยสถาน, พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพมหานคร: อรุณการพิมพ์.
สิทธิ์ บุตรอินทร์. (2554). ปรัชญาเปรียบเทียบ มนุษยนิยมตะวันออกกับตะวันตก. กรุงเทพมหานคร: สร้างสรรค์บุ๊คส์.
สุวรรณา สถาอานันท์. (ผู้แปล). (2554). หลุนอี่ว์: ขงจื่อสนทนา. กรุงเทพมหานคร: โอเพ่นบุ๊กส์.
สุวัฒน์ ทาสุคนธ์. (2559). ความคิดของขงจื๊อเพื่อสังคมที่เป็นสุข. วารสารรามคำแหง ฉบับมนุษยศาสตร์. 35 (1), 65-88.
เสฐียรโกเศศ. (2531). ศาสนาเปรียบเทียบ, พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพมหานคร: ราชบัณฑิตยสถาน.
เสถียร โพธินันทะ. (2532). เมธีตะวันออก. พระนคร: ประชาชน.
Richey, J. (n.d.). Confucius (551-479 B.C.E.). Retrieved 08 February 2024, from https://iep.utm.edu/confucius/
Stanford Encyclopedia of Philosophy. (31 March 2020). Confucius. Retrieved 10 February 2024, from https://plato.stanford.edu/entries/confucius/
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2024 วารสารมนุษยวิชาการ

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความนี้ได้รับการเผยแพร่ภายใต้สัญญาอนุญาต Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International (CC BY-NC-ND 4.0) ซึ่งอนุญาตให้ผู้อื่นสามารถแชร์บทความได้โดยให้เครดิตผู้เขียนและห้ามนำไปใช้เพื่อการค้าหรือดัดแปลง หากต้องการใช้งานซ้ำในลักษณะอื่น ๆ หรือการเผยแพร่ซ้ำ จำเป็นต้องได้รับอนุญาตจากวารสาร

