กลยุทธ์การไกล่เกลี่ยเพื่อขจัดความขัดแย้งในองค์กรภาครัฐ
คำสำคัญ:
กลยุทธ์, การไกล่เกลี่ย, ความขัดแย้ง, องค์กรภาครัฐบทคัดย่อ
บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อให้ความรู้และความเข้าใจเกี่ยวกับบทบาทและความสำคัญของการไกล่เกลี่ยในองค์กรภาครัฐ รวมถึงการเสนอแนะแนวทางในการจัดการความขัดแย้งอย่างมีประสิทธิภาพ ซึ่งสามารถนำไปประยุกต์ใช้เพื่อเพิ่มประสิทธิภาพการทำงานและสร้างความสงบสุขในองค์กร การไกล่เกลี่ยมีบทบาทสำคัญในการจัดการความขัดแย้งในองค์กรภาครัฐ โดยช่วยสร้างความร่วมมือและความไว้วางใจระหว่างฝ่ายต่าง ๆ ที่เกี่ยวข้อง การศึกษานี้มุ่งเน้นการสำรวจทฤษฎีและหลักการที่เกี่ยวข้องกับการไกล่เกลี่ย รวมถึงการนำเสนอกรณีศึกษาและข้อเสนอแนะในการพัฒนากลยุทธ์การไกล่เกลี่ยในองค์กรภาครัฐ ทฤษฎีความขัดแย้ง (Conflict Theory) และทฤษฎีการไกล่เกลี่ย (Mediation Theory) ชี้ให้เห็นถึงความสำคัญของการแก้ไขความขัดแย้งโดยอาศัยกระบวนการเจรจาและการไกล่เกลี่ยที่เป็นกลางและยุติธรรม การประเมินปัญหา การกำหนดผู้ไกล่เกลี่ยที่น่าเชื่อถือ และการสร้างบรรยากาศที่เอื้ออำนวยต่อการเจรจาเป็นกลยุทธ์ที่สำคัญในการไกล่เกลี่ยในองค์กรภาครัฐ ปัจจัยที่ส่งผลต่อความสำเร็จของการไกล่เกลี่ยประกอบด้วยบทบาทของผู้นำ การมีส่วนร่วมของผู้มีส่วนได้เสีย และความยุติธรรมในการดำเนินการ โดยกรณีศึกษาในประเทศนิวซีแลนด์และประเทศไทยยืนยันถึงความสำคัญของปัจจัยเหล่านี้
ข้อเสนอแนะสำหรับการพัฒนากลยุทธ์การไกล่เกลี่ยในองค์กรภาครัฐ ได้แก่ การส่งเสริมการฝึกอบรมและพัฒนาทักษะของผู้ไกล่เกลี่ย การสร้างวัฒนธรรมองค์กรที่เปิดกว้าง การปรับปรุงนโยบายภายในองค์กร และการสนับสนุนการมีส่วนร่วมของผู้มีส่วนได้เสีย การพัฒนากลยุทธ์เหล่านี้จะช่วยเพิ่มประสิทธิภาพการแก้ไขความขัดแย้งและส่งเสริมบรรยากาศการทำงานที่เป็นมิตรและยั่งยืนในองค์กรภาครัฐ
เอกสารอ้างอิง
Bush, R. A. B., & Folger, J. P. (1994). The Promise of Mediation: Responding to Conflict Through Empowerment and Recognition. New York: Jossey-Bass.
Boulle, L. (2011). Mediation: Principles, Process, Practice. Chatswood, N.S.W: LexisNexis Butterworths.
Coser, L. A. (1956). Coser, L. A. (1956). The Functions of Social Conflict. London: Routledge and Kegan Paul.
De Dreu, C. K., & Gelfand, M. J. (2007). The Psychology of Conflict and Conflict Management in Organizations. New York: Psychology Press.
Durie, M. (1998). Te Mana, Te Kāwanatanga: The Politics of Māori Self-Determination. United Kingdom: Oxford University Press.
Fisher, R., Ury, W., & Patton, B. (2017). Getting to Yes: Negotiating Agreement Without Giving In. Boston, Massachusetts, United States: Houghton Mifflin Harcourt.
Folger, J. P., Poole, M. S., & Stutman, R. K. (2021). Working Through Conflict: Strategies for Relationships, Groups, and Organizations. (9th ed). New York: Routledge.
Gray, B. (1989). Collaborating: Finding Common Ground for Multiparty Problems. New York: Jossey-Bass.
Jehn, K. A., & Mannix, E. A. (2001). The Dynamic Nature of Conflict: A Longitudinal Study of Intragroup Conflict and Group Performance. Academy of Management Journal, 44(2), 238–251.
Jones, G. R., & George, J. M. (2019). Contemporary Management. New York: McGraw-Hill Education.
Marx, K. (1848). The Communist Manifesto. London: Penguin Classics.
Mc Dermott, E. (2020). Mediation in Public Sector Organizations: A Guide for Practice. London: Public Management Review.
Moore, C. W. (2003). The Mediation Process: Practical Strategies for Resolving Conflict. New York: Jossey-Bass.
Northouse, P. G. (2018). Leadership: Theory and Practice. (8th ed.). New York: Sage Publications.
Office of the Public Sector Development Commission. (2020). Report on Labor Dispute Mediation in the Public Sector. Bangkok: Office of the Public Sector Development Commission.
Rahim, M. A. (2017). Managing Conflict in Organizations. New York: Routledge.
Rawls, J. (1971). A Theory of Justice. United Kingdom: Harvard University Press.
Schein, E. H. (2010). Organizational Culture and Leadership. New York: Jossey-Bass.
Tjosvold, D. (2008). The Conflict-Positive Organization: It Depends Upon Us. Journal of Organizational Behavior, 29(1), 19–28.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2024 วารสารปัญญาและคุณธรรม
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ทัศนะและความคิดเห็นที่ปรากฏในบทความในวารสาร ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความนั้น และไม่ถือเป็นทัศนะและความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการ ยินยอมว่าบทความเป็นลิขสิทธิ์ของวารสาร
