พลเมืองยุคใหม่กับการเปลี่ยนแปลงวัฒนธรรมทางการเมือง บนฐานประชาธิปไตย

ผู้แต่ง

  • พระอธิการนพวิทย์ ธีรวโร อรุณชัยสิทธิ์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย
  • สุภารัตน์ วัฒเสน มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย
  • โสภิณ ศักดิ์สิทธิ์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย
  • ศิลาวัฒน์ ชัยวงศ์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย

คำสำคัญ:

พลเมืองยุคใหม่, วัฒนธรรมทางการเมือง, ประชาธิปไตย

บทคัดย่อ

       บทความเรื่องนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อเสนอแนะแนวทางในการพัฒนาบทบาท หน้าที่ และความรับผิดชอบต่อสังคมของพลเมืองยุคใหม่ ในยุคที่เทคโนโลยีและวัฒนธรรมมีการเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว พลเมืองยุคใหม่นี้จะต้องมีความสามารถในการใช้เทคโนโลยีดิจิทัลอย่างมีจริยธรรม มีส่วนร่วมในสังคมทั้งระดับท้องถิ่นและระดับโลก เคารพสิทธิมนุษยชน ส่งเสริมความยุติธรรมและการพัฒนาอย่างยั่งยืน นอกจากนี้ยังต้องมีทักษะการคิดวิเคราะห์ การทำงานร่วมกับผู้อื่น และสามารถแก้ไขปัญหาสังคมอย่างสร้างสรรค์ ในบริบทของเทคโนโลยีดิจิทัล พลเมืองยุคใหม่ใช้เทคโนโลยีในการเข้าถึงข้อมูล การมีส่วนร่วมทางการเมือง และการเคลื่อนไหวเพื่อเปลี่ยนแปลงสังคม แต่ก็ต้องเผชิญกับความท้าทายเช่นข่าวปลอม ความแตกแยกทางสังคม และความเสี่ยงทางไซเบอร์ จึงจำเป็นต้องมีความรู้ด้านดิจิทัล (Digital Literacy) เพื่อใช้เทคโนโลยีอย่างสร้างสรรค์และปลอดภัย พลเมืองยุคใหม่ยังมีบทบาทสำคัญในการพัฒนาวัฒนธรรมทางการเมือง ด้วยการสนับสนุนการแสดงออกทางการเมืองผ่านเทคโนโลยี เช่น การลงคะแนนเสียงออนไลน์ การประท้วงอย่างสงบ และการใช้สื่อสังคมออนไลน์อย่างมีจริยธรรมในการสื่อสารเรื่องทางการเมือง ทำให้เกิดความโปร่งใสและความร่วมมือในสังคม.                                                                                                    

เอกสารอ้างอิง

Heywood, A. (1997). Politics. London: Macmillan.

Moonsun Choi. (2016). “A Concept Analysis of Digital Citizenship for Democratic Citizenship Education in the Internet Age,” Theory & Research in Social Education 44. essay writerbuy essays online.

Tufekci, Z. (2017). Twitter and tear gas: The power and fragility of networked

protest. Yale University Press.

UNESCO. (2015). Global citizenship education: Topics and learning objectives. Paris: UNESCO.

โคทม อารียา. (2548). ประชาธิปไตยและความเป็นพลเมือง. นครปฐม: สถาบันสิทธิมนุษยชนและสันติศึกษา มหาวิทยาลัยมหิดล.

ไชยรัตน์ เจริญสินโอฬาร. (2555). สัญวิทยา โครงสร้างนิยม หลังโครงสร้างนิยม กับการศึกษา. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์วิภาษา.

สากล พรหมสถิตย์. (2564). สิทธิเสรีภาพของประชาชนในรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย. สืบค้นเมื่อ วันที่ 12 กันยายน 2567, จาก https://pa.bru.ac.th/2021/09/23/rights-and-liberties/.

สำนักงานเลขาธิการสภาผู้แทนราษฎร. (2558). พลเมืองกับการมีส่วนร่วมในระบอบประชาธิปไตย. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์สำนักงานเลขาธิการสภาผู้แทนราษฎร.

สมคิด พุ่มทุเรียน และประเวศน์ มหารัตน์สกุล. (2565). เทคโนโลยีดิจิทัลกับการเมืองไทยในยุคปัจจุบัน. ขอนแก่น: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยขอนแก่น.

ศูนย์การศึกษานอกโรงเรียน (2564). บทบาทพลเมืองในยุคดิจิทัล. กรุงเทพมหานคร: สำนักวิชาการ.

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

2025-03-31

รูปแบบการอ้างอิง

ธีรวโร อรุณชัยสิทธิ์ พ. ., วัฒเสน ส., ศักดิ์สิทธิ์ โ., & ชัยวงศ์ ศ. (2025). พลเมืองยุคใหม่กับการเปลี่ยนแปลงวัฒนธรรมทางการเมือง บนฐานประชาธิปไตย. วารสารปัญญาและคุณธรรม, 1(4), 37–45. สืบค้น จาก https://so13.tci-thaijo.org/index.php/JWiM/article/view/1198