พุทธธรรมกับการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ที่ยั่งยืน
คำสำคัญ:
พุทธธรรม, การพัฒนา, ทรัพยากรมนุษย์บทคัดย่อ
การนำหลักพุทธธรรมมาประยุกต์ใช้เพื่อพัฒนาทรัพยากรมนุษย์อย่างยั่งยืนนั้น เป็นการนำคำสอนของพระพุทธเจ้ามาเป็นฐานคิดให้มีความรู้ความเชี่ยวชาญในการปฏิบัติงาน มีความเจริญเติบโตทั้งทางด้านพฤติกรรม จิตใจ และปัญญา ซึ่งสามารถบูรณาการหลักพุทธธรรมตามหลักไตรสิกขาอันประกอบด้วย ศีล สมาธิ และ ปัญญา เพื่อให้บุคลากรมีความพร้อมทั้งร่างกายและจิตใจที่เป็นเลิศ สามารถทันต่อการเปลี่ยนแปลง ของโลกและสามารถนำองค์การไปสู่การแข่งขันกับเวทีโลกได้อย่างเท่าเทียม และนำหลักมหาสติปัฎฐาน เพื่อพิจารณากำหนดรู้เท่าทันกับ สภาวะความเป็นจริง ทำให้บุคลากรในองค์การเป็นผู้มีความมั่นคงทางอารมณ์ ปฏิบัติหน้าที่ได้อย่างมีประสิทธิภาพและสมบูรณ์ สามารถทำให้ผู้ที่ผ่านการอบรมไปแล้วนำความรู้ไปใช้ได้ทันที
เอกสารอ้างอิง
Flippo, E. B. (1971). Management: A Behavioral Approach. Boston: Allyn & Bacon.
Mahachulalongkornrajavidyalaya University. (1996). Thai Tripitakas. Bangkok: MCU Press.
Pace, R. W. Smith. (1991). Human Resource Development. New Jersey: Prentlice Hall.
Phra Dhammakosajarn (Prayoon Dhammacitto). (2006). Buddhist Management Methods. Bangkok: MCU Press.
Theinputh, D. (1997). Human Development Strategy: For Professional Nutritionists Program: Formal Informed Surveillance. Bangkok: Bookbank.
Wetchayanon, N. (2005). Academic Articles HR. Bangkok: Graduate School of Public Administration, National Institute of Development Administration.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2025 วารสารปัญญาและคุณธรรม
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ทัศนะและความคิดเห็นที่ปรากฏในบทความในวารสาร ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความนั้น และไม่ถือเป็นทัศนะและความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการ ยินยอมว่าบทความเป็นลิขสิทธิ์ของวารสาร
