รูปแบบการฝึกอบรมเชิงจิตวิทยาเพื่อเสริมสร้างทักษะการปรึกษาสำหรับอาจารย์ที่ปรึกษาระดับบัณฑิตศึกษา สาขาวิชาศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช
คำสำคัญ:
ทักษะการปรึกษา, อาจารย์ที่ปรึกษา, บัณฑิตศึกษา, การฝึกอบรมเชิงจิตวิทยาบทคัดย่อ
การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาทักษะการปรึกษาของอาจารย์ที่ปรึกษาระดับบัณฑิตศึกษา สาขาวิชาศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช และ 2) เปรียบเทียบทักษะการปรึกษาสำหรับอาจารย์ที่ปรึกษาระดับบัณฑิตศึกษา สาขาวิชาศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช ระยะก่อน หลัง และติดตามผลการใช้รูปแบบการฝึกอบรมเชิงจิตวิทยา กลุ่มตัวอย่างแบ่งเป็น 2 ระยะ ประกอบด้วย ระยะที่ 1 กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการศึกษาทักษะการปรึกษาของอาจารย์ที่ปรึกษาระดับบัณฑิตศึกษา สาขาวิชาศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช เป็นอาจารย์ที่ปรึกษาที่ได้รับการแต่งตั้งให้เป็นอาจารย์ที่ปรึกษาระดับบัณฑิตศึกษาของอาจารย์ที่ปรึกษาระดับบัณฑิตศึกษา สาขาวิชาศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช ปีการศึกษา 2564 จำนวน 28 คน ได้มาโดยการสุ่มอย่างง่าย ระยะที่ 2 กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการทดลองรูปแบบการอบรมเชิงจิตวิทยา เป็นอาจารย์เป็นอาจารย์ที่ปรึกษาที่ได้รับการแต่งตั้งให้เป็นอาจารย์ที่ปรึกษาระดับบัณฑิตศึกษาของอาจารย์ที่ปรึกษาระดับบัณฑิตศึกษา สาขาวิชาศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช ปีการศึกษา 2564 ที่มีประสบการณการเป็นอาจารย์ระดับบัณฑิตศึกษาไม่เกิน 5 ปี จำนวน 8 คน เครื่องมือที่ใช้ ได้แก่ 1) แบบวัดทักษะการปรึกษาของอาจารย์ที่ปรึกษาระดับบัณฑิตศึกษา มีค่าความเที่ยงเท่ากับ 0.74 และ 2) รูปแบบการอบรมเชิงจิตวิทยาเพื่อพัฒนาทักษะการปรึกษาของอาจารย์ที่ปรึกษาระดับบัณฑิตศึกษา สถิติที่ใช้ ได้แก่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และการทดสอบฟรีดแมน ผลการวิจัยปรากฏว่า 1) อาจารย์ที่ปรึกษาระดับบัณฑิตศึกษา สาขาวิชาศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช มีทักษะการปรึกษาอยู่ในระดับปานกลาง 2) อาจารย์ที่ปรึกษาระดับบัณฑิตศึกษากลุ่มทดลองมีทักษะการปรึกษาของอาจารย์ที่ปรึกษาระดับบัณฑิตศึกษาสูงขึ้นภายหลังได้รับรูปแบบการอบรมเชิงจิตวิทยา และ 3) ระยะหลังการทดลองและติดตามผล อาจารย์ที่ปรึกษาระดับบัณฑิตศึกษากลุ่มทดลองมีทักษะการปรึกษาของอาจารย์ที่ปรึกษาระดับบัณฑิตศึกษาไม่แตกต่างกัน
เอกสารอ้างอิง
นพพร แสงทอง. (2563). การเสริมสร้างสรรถนะการให้คำปรึกษาของนักเรียนเพื่อนที่ปรึกษาโดยการฝึกอบรมเชิงจิตวิทยา. (วิทยานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต สาขาวิชาจิตวิทยาการแนะแนว ไม่ได้ตีพิมพ์). มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ, กรุงเทพ ฯ.
นันทวิทย์ เผ่ามหานาคะ. (2557). การพัฒนายุทธวิธีการเรียนรู้ของนิสิตคณะครุศาสตร์/ศึกษาศาสตร์โดยการฝึกอบรมเชิงจิตวิทยา. (ปริญญานิพนธ์มหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ)
ปัทมา ปานแดง. (2559). การศึกษาและพัฒนาความสามารถในการคิดอย่างมีวิจารณญาณในการใช้สื่ออินเทอร์เน็ตของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 โดยการฝึกอบรมเชิงจิตวิทยา. (ปริญญานิพนธ์มหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ)
ผ่องพรรณ เกิดพิทักษ์. (2529). การแนะแนวและการให้คําปรึกษาในโรงเรียนประถมศึกษา. กรุงเทพฯ: คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ ประสานมิตร.
วรางคณา โสมะนันทน์. (2561). ทักษะการปรึกษาเชิงจิตวิทยาเบื้องต้นสำหรับครูประจำชั้น. วารสารวไลยอลงกรณ์ปริทัศน์ (มนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์), 8(2), 173-18.
วิจิตรา อัครพิชญธร. (2562). ทักษะเบื้องต้นในการให้คำปรึกษา. http://ctublog.christian.ac.th/blog_orm/2019/09/09/
สวัสดิ์ บรรเทิงสุข. (2542). การศึกษาปัญหาและรูปแบบการดำเนินงานการแนะแนวและการให้คำปรึกษาในโรงเรียนมัธยมศึกษาในภาคเหนือ. เชียงใหม่: คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่
Chan, F., Berven, N. L., & Thomas, K. R. (2015). Counseling Theories and Techniques for Rehabilitation and Mental Health Professionals (Second ed.). Springer Publishing.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
หมวดหมู่
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2025 คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.