ผลการจัดการเรียนรู้แบบร่วมมือที่มีต่อทักษะการเรียนรู้ร่วมกันสำหรับนักศึกษา หลักสูตรครุศาสตรบัณฑิต มหาวิทยาลัยราชภัฏเทพสตรี
คำสำคัญ:
การจัดการเรียนรู้, การเรียนรู้แบบร่วมมือ, การเรียนรู้ร่วมกันบทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) เปรียบเทียบทักษะการเรียนรู้ร่วมกันของนักศึกษาหลักสูตรครุศาสตรบัณฑิตระหว่างก่อนเรียนกับหลังเรียน 2) ศึกษาความพึงพอใจของนักศึกษาหลักสูตรครุศาสตรบัณฑิตที่มีต่อการจัดการเรียนรู้แบบร่วมมือ กลุ่มตัวอย่างได้แก่ นักศึกษาหลักสูตรครุศาสตรบัณฑิต สาขาวิชาภาษาไทย ชั้นปีที่ 2 ภาคเรียนที่ 1 ปีการศึกษา 2566 จำนวน 28 คน ซึ่งได้มาโดยการสุ่มแบบแบ่งกลุ่ม (Cluster Random Sampling) เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยได้แก่ 1) แผนการจัดการเรียนรู้ 2) แบบทดสอบ 3) แบบประเมินความพึงพอใจ ได้ค่าความเชื่อมั่น 0.854 วิเคราะห์ข้อมูลโดยหาค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐานและการทดสอบที ผลการวิจัยพบว่า 1) ทักษะการเรียนรู้ร่วมกันของนักศึกษาหลักสูตรครุศาสตรบัณฑิตหลังเรียนสูงกว่าก่อนเรียนอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 2) ความพึงพอใจของนักศึกษาหลักสูตรครุศาสตรบัณฑิตเกี่ยวกับการจัดการเรียนรู้แบบร่วมมือ โดยภาพรวมอยู่ในระดับมาก
References
กระทรวงการอุดมศึกษา วิทยาศาสตร์ วิจัยและนวัตกรรม. (2565). มาตรฐานคุณวุฒิ ระดับอุดมศึกษา พ.ศ.2565. กรุงเทพฯ: สำนักงานปลัดกระทรวงการอุดมศึกษา วิทยาศาสตร์ วิจัยและนวัตกรรม.
เขมณัฏฐ์ มิ่งศิริธรรม. (2554). การบูรณาการวิธีการเรียนแบบร่วมมือกับการเรียนร่วมกัน. สืบค้นเมื่อ 9 พฤษภาคม 2567, จาก https://he02.tci-thaijo.org/index.php/Veridian-E-Journal/article/view/7591/6567
ทิศนา แขมมณี. (2564). ศาสตร์การสอน: องค์ความรู้เพื่อการจัดกระบวนการเรียนรู้ที่มีประสิทธิภาพ. พิมพ์ครั้งที่ 23. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ทิศนา แขมมณี. (2557). ศาสตร์การสอน: องค์ความรู้เพื่อการจัดกระบวนการเรียนรู้ที่มีประสิทธิภาพ. พิมพ์ครั้งที่ 18. กรุงเทพฯ: ด่านสุทธาการพิมพ์.
ทิศนา แขมมณี. (2548). รูปแบบการเรียนการสอนทางเลือกที่หลากหลาย. กรุงเทพฯ: ด่านสุทธาการพิมพ์.
บุญชม ศรีสะอาด. (2545). การวิจัยเบื้องต้น. กรุงเทพฯ: สุวีริยาสาส์น.
ปราโมทย์ จันทร์เรือง. (2550). หลักการและแนวทางการพัฒนาหลักสูตร สาขาหลักสูตรและการสอน. ลพบุรี: คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏเทพสตรี.
พวงเพ็ญ อินทรประวัติ ณฐกร ดวงพระเกษ และเพ็ญนภา น้อมสูงเนิน. (2563, มกราคม-มิถุนายน). งานกลุ่มที่มีประสิทธิภาพ: การใช้กลุ่มการเรียนรู้แบบร่วมมือในชั้นเรียน. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยทักษิณ, 20 (1), 13-31.
ล้วน สายยศ และอังคณา สายยศ. (2553). เทคนิคการวิจัยทางการศึกษา (พิมพ์ครั้งที่ 11). กรุงเทพฯ: สุวีริยาสาส์น.ฃ
สิทธิชัย ลายเสมา และพัลลภ พิริยะสุรวงศ์. (2555, กันยายน-ธันวาคม). การเรียนรู้ร่วมกันในสภาพแวดล้อมการเรียนแบบ u-Learning. วารสารวิทยบริการ, 23(3), 100-107.
สุมาลี ชัยเจริญ. (2551). เทคโนโลยีการศึกษา: หลักการ ทฤษฎีสู่การปฏิบัติ. ภาควิชาเทคโนโลยีการศึกษา คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาแห่งชาติ. (2545). พระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติพ.ศ. 2542 และแก้ไขเพิ่มเติมฉบับที่ 2 (พ.ศ. 2545). กรุงเทพฯ: บริษัทพริกหวานกราฟฟิค จำกัด.
Bulu, S. T. &Yildirim, Z. (2008). Communication Behaviours and Trust in Collaborative Online Teams. Educational Technology & Society, 11(1), 132-147.
Johnson, D. W., Johnson, R., & Holubec, E. (2013). Cooperation in the classroom (9th ed.). Edina, MN: Interaction Book Company.
Johnson and Johnson. (2017). Cooperation in the classroom (9th ed.). Edina, MN: Interaction Book Company.
Karel et al. (2005). Measuring perceived sociability of computer-supported collaborative learning environments. Computers & Education, 49(2), 176-192.
Smith, K. A., Sheppard, S. D., Johnson, D. W., and Johnson, R. T. (2005). Pedagogies of Engagement: Classroom-Based Practices. Journal of Engineering Education, 94(1).
York University. (2003). Collaborative Learning. Retrieved May 9, 2024, from http://www.yorku.ca/academicintegrity/collaborative1.html
Downloads
เผยแพร่แล้ว
How to Cite
ฉบับ
บท
License
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
