ผลของกิจกรรมพลศึกษาเชิงบูรณาการแรงจูงใจต่อการเรียนรู้ทางสังคมของนักเรียนในโรงเรียนชนบท จังหวัดอุตรดิตถ์
คำสำคัญ:
พลศึกษาเชิงบูรณาการแรงจูงใจ, การเรียนรู้ทางสังคม, นักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6, โรงเรียนชนบทบทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาผลของกิจกรรมพลศึกษาเชิงบูรณาการแรงจูงใจต่อการเรียนรู้ทางสังคมของนักเรียน และ 2) เปรียบเทียบระดับการเรียนรู้ทางสังคมของนักเรียนก่อนและหลังเข้าร่วมกิจกรรมพลศึกษาเชิงบูรณาการแรงจูงใจ การวิจัยเป็นการวิจัยเชิงทดลองแบบกึ่งทดลอง โดยใช้แผนการทดลองแบบ One Group Pretest–Posttest Design กลุ่มตัวอย่างคือนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 โรงเรียนบ้านห้วยคอม จังหวัดอุตรดิตถ์ จำนวน 30 คน ได้มาจากการเลือกแบบเจาะจง เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยประกอบด้วย 1) แผนกิจกรรมพลศึกษาเชิงบูรณาการแรงจูงใจ จำนวน 12 แผน ดำเนินกิจกรรมเป็นระยะเวลา 6 สัปดาห์ สัปดาห์ละ 2 ครั้ง ครั้งละ 60 นาที 2) แบบประเมินการเรียนรู้ทางสังคมของนักเรียนแบบมาตราส่วนประมาณค่า 5 ระดับ 3) แบบสังเกตพฤติกรรมระหว่างกิจกรรม และ 4) แบบสะท้อนคิดหลังการเข้าร่วมกิจกรรม เครื่องมือทั้งหมดผ่านการตรวจสอบความเที่ยงตรงเชิงเนื้อหาโดยผู้ทรงคุณวุฒิ 3 ท่าน และแบบประเมินมีค่าความเชื่อมั่นเท่ากับ .87 การเก็บรวบรวมข้อมูลประกอบด้วยการทดสอบก่อนการทดลอง (Pretest) การจัดกิจกรรมพลศึกษาเชิงบูรณาการแรงจูงใจ และการทดสอบหลังการทดลอง (Posttest) วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้สถิติร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และการทดสอบค่าทีแบบกลุ่มสัมพันธ์ (Dependent Samples t–test)
ผลการวิจัยพบว่า
1) นักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 ที่เข้าร่วมกิจกรรมพลศึกษาเชิงบูรณาการแรงจูงใจมีระดับการเรียนรู้ทางสังคมหลังการเข้าร่วมกิจกรรมสูงกว่าก่อนการเข้าร่วมกิจกรรมอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05
2) เมื่อเปรียบเทียบระดับการเรียนรู้ทางสังคมของนักเรียนก่อนและหลังการเข้าร่วมกิจกรรมพลศึกษาเชิงบูรณาการแรงจูงใจ พบว่าหลังการเข้าร่วมกิจกรรม นักเรียนมีคะแนนเฉลี่ยการเรียนรู้ทางสังคมสูงกว่าก่อนการเข้าร่วมกิจกรรมอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงศึกษาธิการ. (2551). หลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์องค์การรับส่งสินค้าและพัสดุภัณฑ์.
ศิริพร พรหมมณี. (2563). การจัดกิจกรรมพลศึกษาเพื่อพัฒนาทักษะสังคมของนักเรียนระดับประถมศึกษา. วารสารวิจัยทางการศึกษา, 15(3), 60–72.
สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. (2565). แนวทางการพัฒนาคุณภาพผู้เรียนด้านสุขภาวะและทักษะชีวิต. กรุงเทพฯ: สกศ.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2565). รายงานสถานการณ์การศึกษาของประเทศไทย พ.ศ. 2565. กรุงเทพฯ: พริกหวานพับลิชชิ่ง.
สุธีรา เกษมสุข. (2564). แรงจูงใจในการเรียนพลศึกษาของนักเรียนระดับประถมศึกษาในโรงเรียนชนบท. วารสารการศึกษาเพื่อพัฒนาท้องถิ่น, 8(1), 25–36.
วารุณี รัตนสุนทร. (2562). พลศึกษากับการพัฒนาเจตคติทางสังคมของผู้เรียน. วารสาร ครุศาสตร์ศึกษา, 10(2), 45–57.
Abdoshahi, M. (2022). The correlation of autonomy support with intrinsic motivation, social anxiety, and intention to engage in physical activity. Journal of Physical Education and Sport, 22(9), 2453–2461. https://jpp.mums.ac.ir/article_19651.html
Bandura, A. (1977). Social Learning Theory. Englewood Cliffs, NJ: Prentice-Hall.
Deci, E. L., & Ryan, R. M. (1985). Intrinsic Motivation and Self-Determination in Human Behavior. Springer.
Hidayat, C., Lengkana, A. S., Rohyana, A., & Purwanto, D. (2023). Motivating active learning in physical education: Critical thinking. European Journal of Educational Research, 12(2), 1137–1151. https://doi.org/10.12973/eu-jer.12.2.1137
Kolb, D. A. (1984). Experiential Learning: Experience as the Source of Learning and Development. Prentice-Hall.
Maslow, A. H. (1970). Motivation and Personality (2nd ed.). New York: Harper & Row.
Parapim, J., Pongnoo, R., & Homsombat, T. (2025). The effect of using physical education activities through traditional Thai games on the social skills of primary school students. Journal of Buddhist Education and Research, 11(1), 400–415.
Su, W., & Liu, Q. (2025). The impact of physical education teacher support on sport participation among college students: The chain mediating effects of physical education learning motivation and self-efficacy. Frontiers in Psychology, 16, 1592753. https://doi.org/10.3389/fpsyg.2025.1592753
