การประยุกต์ใช้ปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงมาใช้กับการพัฒนา คุณภาพชีวิตของประชาชนในอำเภอป่าบอน จังหวัดพัทลุง
คำสำคัญ:
การประยุกต์, หลักเศรษฐกิจพอเพียง, พัฒนาคุณภาพชีวิตบทคัดย่อ
บทความนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษาการประยุกต์ใช้ปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงมาใช้กับการพัฒนาคุณภาพชีวิตของประชาชนในอำเภอป่าบอน จังหวัดพัทลุง 2) เพื่อศึกษาแนวทางการส่งเสริมการประยุกต์ใช้ปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงมาใช้กับการพัฒนาคุณภาพชีวิตของประชาชนในอำเภอป่าบอน จังหวัดพัทลุง กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ ได้แก่ประชาชนในอำเภอป่าบอน จังหวัดพัทลุง โดยใช้วิธีการสุ่มตัวอย่างจากสูตรของ ทาโร่ ยามาเน่ ได้กลุ่มตัวอย่าง จำนวน 396 คน จากจำนวนทั้งหมด 47,777 คน และ เชิงคุณภาพ ได้แก่ นักวิชาการทางรัฐศาสตร์ ผู้เชี่ยวชาญ ปราชญ์ชุมชน จำนวน 5 คน เป็นการศึกษาวิจัยแบบผสานวิธี (Mixed method research) เก็บข้อมูลโดยใช้แบบสอบถามและการสัมภาษณ์ สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ การแจกแจงความถี่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ค่าส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และวิเคราะห์ข้อมูลคุณภาพด้วยการพรรณนา
ผลการวิจัยพบว่า
1. ระดับการประยุกต์ใช้ปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงมาใช้กับการพัฒนาคุณภาพชีวิตของประชาชนในอำเภอป่าบอน จังหวัดพัทลุง โดยรวมอยู่ในระดับมาก (= 4.21, S.D.= 0.63) เมื่อพิจารณาเป็นรายด้านโดยเรียงลำดับค่าเฉลี่ยจากมากไปหาน้อยพบว่า ด้านความมีเหตุผล มีค่าเฉลี่ยสูงสุด (= 4.24, S.D. = 0.65) รองลงมาคือ ด้านความพอประมาณมีค่าเฉลี่ย ( = 4.21, S.D. = 0.62) และด้านการมีภูมิคุ้มกันในตัวที่ดีมีค่าเฉลี่ย ( = 4.21, S.D. = 0.64) ด้านเงื่อนใขความรู้มีค่าเฉลี่ย ( = 4.21, S.D. = 0.62) และด้านเงื่อนไขคุณธรรมมีค่าเฉลี่ยต่ำสุด ( = 4.17, S.D. = 0.63) ตามลำดับ
2. แนวทางการส่งเสริมการประยุกต์ใช้ปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงมาใช้กับการพัฒนาคุณภาพชีวิตของประชาชนในอำเภอป่าบอน จังหวัดพัทลุง คือ 1. ด้านความพอประมาณ ไม่ควรสร้างภาระหนี้สินเกินตัว 2. ด้านความมีเหตุผล ควรใช้สติปัญญาและเหตุผลไตร่ตรองหาสาเหตุและแก้ไขปัญหาต่าง ๆ ด้วยความสามารถ 3. ด้านการมีภูมิคุ้มกันในตัวที่ดี ควรออมเงินเพื่อเป็นทุนสำรองยามฉุกเฉินและเป็นหลักประกัน เมื่อเราเจ็บป่วย 4. ด้านเงื่อนไขความรู้ หาเหตุผลและจุดที่ผิดพลาดและแก้ไขด้วยสติปัญญาอย่างรอบคอบ 5. ด้านเงื่อนไขคุณธรรม ควรมีความซื่อสัตย์สุจริตในการดำเนินชีวิตทั้งต่อตนเองและผู้อื่น
เอกสารอ้างอิง
กองบริหารงานวิจัยและประกันคุณภาพการศึกษา. (2559). พิมพ์เขียว Thailand 4.0 โมเดลขับเคลื่อนประเทศไทยสู่ความมั่งคั่ง มั่นคง และยั่งยืน. (หน้า 25). กรุงเทพมหานคร.
ชาญยุทธ หาญชนะ. (2563). การประยุกต์ใช้ปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงระดับครัวเรือนในอำเภอเมืองหนองบัวลำภูจังหวัดหนองบัวลำภู. วารสารวิชาการ มจร บุรีรัมย์. 5(1), 74-83.
ณรงค์ ภูเยี่ยมจิตร. (2563). ตำรวจกับการพัฒนาคุณภาพชีวิตโดยใช้หลักเศรษฐกิจพอเพียงเป็นฐาน.วารสารวิชาการรัตนบุศย์ (RATANABUTH JOURNAL). 2(1), 14-27.
ทิวเมฆ นาวาบุญนิยม. (2559). การประยุกต์ใช้ปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียงเพื่อพัฒนาคุณภาพชีวิต ของชุมชนปฐมอโศก จังหวัดนครปฐม. วารสารวิทยาการจัดการ. 3(2), 27-44.
ปมณฑ์ สุภาพักตร์ และคณะ. (2562). การพัฒนาคุณลักษณะผู้นำเยาวชนด้านเศรษฐกิจพอเพียง. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร. 21(2), 165-175.
พระมหานันทวิทย์ ธีรภทฺโท และสุภางค์พิมพ์ คล้ายธานี. (2563). รูปแบบการพัฒนาหมู่บ้านต้นแบบสร้างเสริมคุณภาพชีวิตที่ดีตามหลักปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียง. วารสารสังคมศาสตร์และมานุษยวิทยาเชิงพุทธ. 5(6), 312-327.
รวิกานต์ อำนวย และคณะ. (2565). ได้ทำการศึกษาเรื่อง การพัฒนาคุณภาพชีวิตเกษตรกรตามแนวปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียง. วารสารวิชาการคณะมนุษยศาสตร์ และสังคมศาสตร์. 6(1), 61-77.
วาสนา พิทักษ์ธรรม. (2564). การดำเนินชีวิตและคุณภาพชีวิตตามหลักปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงของประชาชนองค์การบริหารส่วนตำบลเนินงาม อำเภอรามัน จังหวัดยะลา. วารสารสังคมศาสตร์และมานุษยวิทยาเชิงพุทธ. 6(12), 305-317.
สามารถ สง่างาม. (2564). คุณภาพชีวิตของประชาชนในเขตเทศบาลเมืองลัดหลวง อำเภอพระประแดง จังหวัดสมุทรปราการ (วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต). กรุงเทพมหานคร : มหาวิทยาลัยราชภัฏพระนคร.
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2559). รายงานประจำปี. (หน้า 1). สำนักงาน : กรุงเทพมหานคร.
สำนักงานอำเภอป่าบอน. (2564). ประวัติความเป็นมา. เรียกใช้เมื่อ 8 กุมภาพันธ์ 2566 จาก http://www.oic.go.th/INFOCENTER34/3414/
เสาวนารถ เล็กเลอสินธุ์. ( 2560). ความรู้ความเข้าใจและการประยุกต์ใช้หลักปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงในการพัฒนา เศรษฐกิจชุมชน ตำบลบางใหญ่ อำเภอบางใหญ่ จังหวัดนนทบุรี. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยธนบุรี. 11(25), 88-98.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2025 วารสารบัณฑิตศึกษาปริทรรศน์ มจร วิทยาเขตแพร่

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความนี้ได้รับการเผยแพร่ภายใต้สัญญาอนุญาต Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International (CC BY-NC-ND 4.0) ซึ่งอนุญาตให้ผู้อื่นสามารถแชร์บทความได้โดยให้เครดิตผู้เขียนและห้ามนำไปใช้เพื่อการค้าหรือดัดแปลง หากต้องการใช้งานซ้ำในลักษณะอื่น ๆ หรือการเผยแพร่ซ้ำ จำเป็นต้องได้รับอนุญาตจากวารสาร
