อนุปุพพิกถากับการบรรลุธรรมในพระพุทธศาสนา

ผู้แต่ง

  • พระมหานักรบ อรินฺทโม มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย วิทยาเขตแพร่
  • พรหมเรศ แก้วโมลา มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย วิทยาเขตแพร่

คำสำคัญ:

อนุปุพพิกถา, การบรรลุธรรม, พระพุทธศาสนา

บทคัดย่อ

          บทความวิชาการนี้ ผู้เขียนได้กล่าวอธิบายถึงเรื่องอนุปุพพิกถากับการบรรลุธรรมในพระพุทธศาสนา อนุปุพพิกถา เป็นพระธรรมเทศนาที่ปรากฏในคัมภีร์ทางพระพุทธศาสนาที่พระพุทธเจ้าได้แสดงไปตามลำดับจากง่ายไปหายาก เพื่อฟอก และขัดเกลาอัธยาศัยของผู้ฟัง ให้สะอาดหมดจด และประณีตลึกซึ้งขึ้นไปเป็นชั้น ๆ จากง่ายไปหายาก จนจิตของผู้ฟังสงบมีจิตอ่อน ปราศจากนิวรณ์ จิตเบิกบานจิตผ่องใสแล้ว และมีความเข้าใจในธรรมของพระพุทธเจ้า อนุปุพพิกถาที่พระพุทธองค์ทรงแสดงประกอบด้วย ทานกถา สีลกถา สคฺคกถา กามาทีนวกถา เนกขัมมานิสังสกถา ภายหลังจากพระพุทธเจ้าแสดงอนุปุพพิกถาแล้ว ถ้าหากผู้ฟังสามารถชำระกิเลสของตนให้เบาบางลงได้ตามที่ทรงแสดงแล้วต่อไปก็จะแสดง อริยสัจ 4  จนทำให้ผู้ฟังได้บรรลุธรรมชั้นใดชั้นหนึ่ง

     อนุปุพพิกถา 5 และอริยสัจ 4  คือ ธรรมะที่พระพุทธเจ้าทรงแสดงมากที่สุด จึงเรียกว่า “พหุลานุศาสนี” การแสดงธรรมอนุปพพิกถาเป็นขัดเกลาจิตใจของผู้ฟังไปโดยลำดับแต่เวลาแสดงจริง ๆนั้นไม่จำเป็นต้องแสดงครบทั้งหมด 5 ข้อ ผู้ฟังสามารถจะเรียนรู้ประพฤติปฏิบัติได้ในระดับใดก็จะทรงแสดงในระดับนั้น พระธรรมเทศนาเรื่องอนุปุพพิกถานี้พระพุทธเจ้าทรงแสดงแก่ยสกุลบุตร บุตรเศรษฐีแห่งเมืองพาราณสี เป็นครั้งแรก  จนยสกุลบุตรได้บรรลุธรรม และขออุปสมบทเป็นพระในพุทธศาสนา

เอกสารอ้างอิง

กรมศิลปกร. (2550). คัมภีร์มิลินทปัญหาไทย-บาลี. กรุงเทพฯ : บริษัทประยูรรวงศ์พริ้นติ้ง จำกัด.

จุฑาภัค หริรักษ์ธำรง, (2560). รูปแบบการบรรลุธรรมในพระพุทธศาสนาเถรวาท (วิทยานิพนธ์ปริญญาพุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต). พระนครศรีอยุธยา : มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ.ปยุตโต). (2551). พจนานุกรมพุทธศาสน์ ฉบับประมวลศัพท์, พิมพ์ครั้งที่ 11 , กรุงเทพฯ : บริษัท เอส.อาร์.พริ้นติ้งแมสโปรดักส์ จากัด.

________. (2556). พจนานุกรมพุทธศาสตร์ฉบับประมวลธรรม, พิมพ์ครั้งที่ 5, กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์ผลิธัมม์ ในเครือ บริษัท สานักพิมพ์เพ็ทแอนด์โฮม จำกัด.

________. (2557). พจนานุกรมพุทธศาสน์ ฉบับประมวลศัพท์. พิมพ์ครั้งที่ 22. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

________. (2557). พจนานุกรมพุทธศาสน์ ฉบับประมวลธรรม. พิมพ์ครั้งที่ 27. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์ มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระธรรมโกศาจารย์ (พุทธทาส) (2548). บรมธรรม (ภาคปลาย). กรุงเทพฯ : บริษัท ตถตา พับลิเคชั่น จำกัด.

พระธรรมวิสุทธิกวี. (2546). อนุปุพพิกถาทีปนี, พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์ชวนพิมพ์.

พระธรรมปิฎก (ป.อ.ปยุตโต). (2546). พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลศัพท์, พิมพ์ครั้งที่ 11, กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระจันทบุรีนฤนาถ. (2537). ปทานุกรม บาลี ไทย อังกฤษ สันสกฤต. พิมพ์ครั้งที่ 4. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์มหามกุฏราชวิทยาลัย.

มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกฉบับภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

ราชบัณฑิตยสถาน. (2546). พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน. กรุงเทพฯ : บริษัท นานมีบุคส์ พับลิเคชั่นส์.

สมเด็จพระพุทธโฆษาจารย์ (ป.อ. ปยุตฺโต). (2561). พจนานุกรมพุทธศาสน์ ฉบับประมวลศัพท์. พิมพ์ครั้งที่ 11. พิมพ์ในงานบําเพ็ญกุศลทักษิณานุปทาน (บุญอัฏฐะ) อุทิศให้ นายกอง ศรีสมุทรและนางพูล ศรีสมุทร.

สุเชาว์ พลายชุม. (2539). สารานุกรมพระพุทธศาสนา. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์มหามงกฎราชวิทยาลัย.

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

2025-04-04

รูปแบบการอ้างอิง

อรินฺทโม พ., & แก้วโมลา พ. (2025). อนุปุพพิกถากับการบรรลุธรรมในพระพุทธศาสนา. วารสารบัณฑิตศึกษาปริทรรศน์ มจร วิทยาเขตแพร่, 10(1), 233–247. สืบค้น จาก https://so13.tci-thaijo.org/index.php/jgrp/article/view/1624