บทลงโทษพระภิกษุ เสพเมถุน : กรณีพระสุทินน์ต้นบัญญัติสิกขาปาราชิก

บทคัดย่อ

บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาบทลงโทษของพระภิกษุที่ปาราชิกว่าด้วยต้นบัญญัติปฐมปาราชิกที่องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้ทรงบัญญัติสิกขาบทไว้ในพระปาติโมกข์ เพื่อทำความเข้าใจและแสวงหาบทลงโทษที่ควรจะลงโทษต่อพระภิกษุที่อาบัติปาราชิกตามสิกขาบท 1 ภิกษุใดเสพเมถุนทรงปรับอาบัติปาราชิกแก่พระภิกษุนั้นผู้ล่วงละเมิดต้องขาดจากความเป็นพระทันที เป็นอาบัติที่แก้ไขไม่ได้ (อาบัติที่เป็นปาราชิกประกอบด้วย (1) การเสพเมถุนทั้งมนุษย์และสัตว์เดรัจฉาน (2) การลักทรัพย์ (3) การฆ่ามนุษย์ และ (4) การอวดมนุสธรรม) การกระทำผิดในสี่เรื่องดังกล่าวเหมือนกับแก้วที่แตกแล้วไม่สามารถต่อได้อีก บทความนี้ผู้วิจัยนำเอาบัญญัติข้อที่1การเสพเมถุนทั้งมนุษย์และสัตว์เดรัจฉาน เป็นประเด็นหลัก ซึ่งต้นบัญญัติพระวินัยมาจากที่พระสุทินได้เสพเมถุนกับอดีตภรรยา บทบัญญัตินี้เปรียบกับกฎหมายทางบ้านเมือง คือ โทษประหารชีวิต