การพัฒนาหลักสูตรรายวิชาเพิ่มเติม เพื่อเสริมสร้างความตระหนัก ต่อสิ่งแวดล้อมโดยใช้ชุมชนเป็นฐาน สำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1

ผู้แต่ง

  • วุฒิไกร ใจคำฟู วิทยาลัยการศึกษา มหาวิทยาลัยพะเยา
  • เกศราพรรณ พันธุ์ศรีเกตุ วิทยาลัยการศึกษา มหาวิทยาลัยพะเยา

คำสำคัญ:

การพัฒนาหลักสูตรรายวิชาเพิ่มเติม, ความตระหนักต่อสิ่งแวดล้อม, การจัดการเรียนรู้โดยใช้ชุมชนเป็นฐาน

บทคัดย่อ

          บทความนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อพัฒนาหลักสูตรรายวิชาเพิ่มเติม การจัดการสิ่งแวดล้อมโดยชุมชน เพื่อเสริมสร้างความตระหนักต่อสิ่งแวดล้อม โดยใช้ชุมชนเป็นฐาน สำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 โรงเรียนสาธิตมหาวิทยาลัยพะเยา 2) เพื่อศึกษาผลการใช้หลักสูตรรายวิชาเพิ่มเติม เพื่อเสริมสร้างความตระหนักต่อการจัดการสิ่งแวดล้อม โดยใช้ชุมชนเป็นฐาน สำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 หลังการเรียนตามหลักสูตร โดยแบ่งเป็น 2.1 ศึกษาความตระหนักต่อสิ่งแวดล้อม 2.2 เปรียบเทียบผลสัมฤทธิ์ก่อนเรียนและหลังเรียนของนักเรียน 3) เพื่อศึกษาความคิดเห็นของผู้เรียนต่อหลักสูตรรายวิชาเพิ่มเติม เพื่อเสริมสร้างความตระหนักต่อสิ่งแวดล้อม โดยใช้ชุมชนเป็นฐาน สำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 ดำเนินการตามแผนการจัดการเรียนรู้ตามแบบแผนการวิจัยกลุ่มเดียวทดสอบ เครื่องมือที่ใช้ในการทดลอง แผนการจัดการเรียนรู้ แบบประเมินความตระหนักต่อสิ่งแวดล้อม แบบวัดผลสัมฤทธิ์ทางการเรียน แบบสอบถามความคิดเห็นของผู้เรียนต่อหลักสูตร สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล คือ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และการทดสอบค่า (t-test)

          ผลวิจัยพบว่า

          1) ข้อมูลพื้นฐานของครู นักเรียนและผู้มีส่วนเกี่ยวข้อง ต้องการส่งเสริมและพัฒนาหลักสูตรรายวิชาเพิ่มเติมในเรื่องสิ่งแวดล้อม อยู่ในระดับมากที่สุดคือ ( = 7.53, SD=1.097)

          2) ผลการใช้หลักสูตร พบว่า

               2.1) ผู้เรียนมีความตระหนักต่อสิ่งแวดล้อมคิดเป็นร้อยละ115.75 ระดับคะแนนคุณภาพมากที่สุด

               2.2) ผลการเปรียบเทียบผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนหลังเรียนสูงกว่าก่อนเรียนอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ.05  

          3) ความคิดเห็นของผู้เรียนต่อการเรียนรู้หลักสูตรอยู่ในระดับมาก

เอกสารอ้างอิง

กรมส่งเสริมคุณภาพสิ่งแวดล้อม.(2558). คนตัดสินใจเพื่อสิ่งแวดล้อมได้อย่างไร. กรุงเทพมหานคร : ส.ไพบูลย์การพิมพ์.

กรมวิชาการ กระทรวงศึกษาธิการ. (2544). หลักสูตรการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2544.กรุงเทพมหานคร : พัฒนาคุณภาพวิชาการ (พว).

กระทรวงศึกษาธิการ. (2560). ตัวชี้วัดและหลักสูตรแกนกลาง (ฉบับปรับปรุง พ.ศ. 2560) ตามหลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551. สำนักคณะกรรมการศึกษาขั้นพื้นฐานกระทรวงศึกษาธิการ. กรุงเทพมหานคร : โรงพิมพชุมนุมสหกรณการเกษตรแหงประเทศไทยจำกัด.

ชวลิต ชูกำแพง. (2561). การวิจัยและพัฒนาหลักสูตร : แนวคิดและกระบวนการ (CURRICULUM RESEARCH AND DEVELOPMENT CONCEPT AND PROCES พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพมหานคร : สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

บุญชม ศรีสะอาด. (2553). การวิจัยเบื้องต้น. พิมพ์ครั้งที่ 8. กรุงเทพมหานคร : สุวีริยาสาส์น.

ปัทมา เล็กยินดี. (2558). การพัฒนาผลสัมฤทธิ์ทางการเรียน ทักษะการแปลความ และทักษะการตีความ เรื่อง สิ่งแวดล้อมในภูมิภาค ของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 5 ด้วยรูปแบบซิปปา (วิทยานิพนธ์ปริญญาศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต). กรุงเทพมหานคร : มหาวิทยาลัยศิลปากร

ปิยะธิดา สารเจริญ. (2561). การพัฒนาหลักสูตรรายวิชาเพิ่มเติม กลุ่มสาระการเรียนรู้การงานอาชีพและเทคโนโลยี เรื่อง การทำขนมจีนแป้งหมัก สำหรับนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 5 โรงเรียนพงสะตือ (รัฐ - ประชาสรรค์) (วิทยานิพนธ์ปริญญาครุศาสตรมหาบัณฑิต). ลพบุรี : มหาวิทยาลัยราชภัฏเทพสตรี.

ศรัณย์ อัมระนันท์. (2558). ผลของการจัดการเรียนรู้แบบสืบเสาะหาความรู้โดยเน้นการใช้คำถามระดับสูง เรื่อง พันธะโคเวเลนต์ ที่มีต่อผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนและการให้เหตุผลทางวิทยาศาสตร์สำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 (วิทยานิพนธ์ปริญญาวิทยาศาสตร์มหาบัณฑิต). ชลบุรี : มหาวิทยาลัยบูรพา.

สงัด อุทรานันท์. (2532). พื้นฐานและหลักการพัฒนาหลักสูตร. พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพมหานคร : โรงพิมพ์มิตรสยาม.

สมปอง จันทคง. (2556). ความรู้พื้นฐานเกี่ยวกับการเรียนการสอน. เรียกใช้เมื่อ 11กันยายน 2556 จาก http://www.kroobannok.com/blog/35280.

สุมาลี ชัยเจริญ. (2560). การออกแบบสิ่งแวดล้อมทางการเรียนรู้ตามแนวคอนสตรัคติวิสต์ขั้นสูง ฉบับปรับปรุง. เอกสารคำสอนรายวิชา 212931. ขอนแก่น : คณะศึกษาศาสตร์.

วิจารณ์ พานิช. (2557). นวัตกรรมสู่การเป็นประเทศแห่งการศึกษา. เรียกใช้เมื่อ 10 กุมภาพันธ์ 2563. จาก https://www.gotoknow.org/posts/565909.

วิไลภรณ์ ฤทธิคุปต์,(2561). การจัดการเรียนรู้โดยใช้ชุมชนเป็นฐาน : กลยุทธ์การจัดการเรียนรู้ที่มีประสิทธิภาพของครูในศตวรรษที่ 21Community-Based Learning : Effective PedagogyStrategies for Teachers in the 21st Century. เรียกใช้เมื่อ 10 กุมภาพันธ์ 2563. จาก https//so01.tci-thaijo.org/index.php/crrugds _ejournal/ article/download/169135/121675/.

C.H. Swanepoel C.P.C. Chacko C.P. Loubser Published. (2001). เรียกใช้เมื่อ 1 กุมภาพันธ์ 2563. จาก https://www.tandfonline.com/doi/abs/10.1080/ 13504622.2020.1750567.

Eisenkraft, A. (2003). Expanding the 5E model: A proposed 7E model emphasizes “transfer of learning” and the importance of eliciting prior unders tanding. [Teacher Practitioner]. The Science Teacher. 70, 56-59.

Melaville, A, Berg, A. C., & Blank, M. J. (2 0 1 5 ) . Community-based learning : Engaging students for success and citizenship.Partnership/Community. Paper40. (2563, สื่อออนไลน์) เรียกใช้เมื่อ 1 กุมภาพันธ์ 2563. จาก http://digital commons.unomaha.edu/ slcepartnerships/40.

Kim, Beaumie. (2013). Social constructivismRetrieved April 26,2013. เรียกใช้เมื่อ 1 กุมภาพันธ์ 2563. จาก http://epltt.coe.uga.edu/index.php?title=Social _Constructivism

Kurt Lewin. (1951). Field Theory in Social Science : Selected Theoretical Papers.

Oliva, P.F. (2009). Developing the Curriculum (7thed.). Boston : Allyn and Bacon.

Taba, Hilda. (1962). Curriculum development theory and practice. New York : Harcourt, Brace and World.

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

2025-04-09

รูปแบบการอ้างอิง

ใจคำฟู ว., & พันธุ์ศรีเกตุ เ. (2025). การพัฒนาหลักสูตรรายวิชาเพิ่มเติม เพื่อเสริมสร้างความตระหนัก ต่อสิ่งแวดล้อมโดยใช้ชุมชนเป็นฐาน สำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1. วารสารบัณฑิตศึกษาปริทรรศน์ มจร วิทยาเขตแพร่, 9(1), 211–227. สืบค้น จาก https://so13.tci-thaijo.org/index.php/jgrp/article/view/1645

ฉบับ

ประเภทบทความ

Research Article