การพัฒนาพลเมืองในระบอบประชาธิปไตยตามแนวพระพุทธศาสนาของประชาชนอำเภอเมืองนครนายก
คำสำคัญ:
การพัฒนาพลเมือง, ประชาธิปไตย, พระพุทธศาสนาบทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาการพัฒนาพลเมืองในระบอบประชาธิปไตยของประชาชนอำเภอเมืองนครนายก 2) เปรียบเทียบความคิดเห็นต่อการพัฒนาพลเมืองในระบอบประชาธิปไตย ของประชาชนอำเภอเมืองนครนายก 3) นำเสนอการพัฒนาพลเมืองในระบอบประชาธิปไตยตามแนวพระพุทธศาสนา ของประชาชนอำเภอเมืองนครนายก วิธีดำเนินการวิจัยแบบผสานด้วยวิจัยเชิงปริมาณและการวิจัยเชิงคุณภาพ เก็บข้อมูลจากกลุ่มตัวอย่าง 400 คน ผู้ให้ข้อมูลจากการสัมภาษณ์ จำนวน 9 รูปหรือคน เก็บรวบรวมข้อมูลโดยใช้แบบสอบถามและแบบสัมภาษณ์ วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้สถิติ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน t-test F-test การสัมภาษณ์เชิงลึก วิเคราะห์ข้อมูลโดยการวิเคราะห์เนื้อหาเชิงพรรณนา
ผลการวิจัยพบว่า 1) การพัฒนาพลเมืองในระบอบประชาธิปไตยของประชาชนอำเภอเมืองนครนายก โดยรวมอยู่ในระดับมาก ด้านที่มีค่าเฉลี่ยมากที่สุด คือ ด้านความเคารพกติกา รองลงมา คือ ด้านความเคารพหลักเสมอภาค และด้านที่น้อยที่สุด คือ ด้านความรับผิดชอบตนเองและพึ่งตนเองได้ 2) เปรียบเทียบความคิดเห็นต่อการพัฒนาพลเมืองในระบอบประชาธิปไตย ของประชาชนอำเภอเมืองนครนายก ประชาชนที่มีเพศ อายุ ระดับการศึกษา อาชีพ และรายได้ต่อเดือนต่างกัน มีความคิดเห็นต่อการพัฒนาพลเมืองในระบอบประชาธิปไตย ไม่แตกต่างกัน อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.05 3) นำเสนอการพัฒนาพลเมืองในระบอบประชาธิปไตยตามแนวพระพุทธศาสนา การใช้หลักธรรมเป็นสิ่งสำคัญในระบอบประชาธิปไตย ให้ความรู้ความเข้าใจหลักการปกครองอย่างเสมอภาค แก้ไขในสิ่งที่เป็นปัญหา
เอกสารอ้างอิง
โกวิท วงศ์สุรวัฒน์. (2540). หลักรัฐศาสตร์. กรุงเทพฯ : คณะสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัย เกษตรศาสตร์.
ทิพย์พาพร ตันติสุนทร. (2554). การศึกษาเพื่อสร้างพลเมือง. กรุงเทพฯ : สถาบันนโยบายการศึกษา.
เทียมจันทร์ พานิชย์ผลินไชย และจรูญ พานิชย์ผลินไชย. (2560). ความเป็นพลเมืองของนิสิตระดับปริญญาตรี มหาวิทยาลัยนเรศวร. วารสารมนุษย์ศาสตร์และสังคมศาสตร์ มทมส. 23(1), 1-15.
ปริญญา เทวานฤมิตรกุล. (2555). การศึกษาเพื่อสร้างพลเมืองพัฒนาการเมืองไทยโดยสร้างประชาธิปไตยที่คน. กรุงเทพฯ : นานมีบุ๊คส์.
ปริญญา เทวานฤมิตรกุล. (2555). การศึกษาเพื่อสร้างพลเมืองพัฒนาการเมืองไทยโดยสร้างประชาธิปไตยที่คน. กรุงเทพฯ : นานมีบุ๊คส์พับลิเคชั่นส์.
รงค์ บุญสวยขวัญ. (2556). การเมืองภาคพลเมือง : ทบทวนวรรณกรรมเพื่อสร้างตัวชี้วัดหรือตัวบ่งบอกการเมืองของพลเมือง. วารสารมนุษย์ศาสตร์และสังคมศาสตร์. 6(2), 124-137.
ศุภณัฐ เพิ่มพูนวิวัฒน์.(2558). การสร้างสำนึกพลเมือง. กรุงเทพฯ : สถาบันพระปกเกล้า.
อัมพร วงศ์โสภา. (2555). การศึกษาหลักสัปปุริสธรรมในพระพุทธศาสนา (สารนิพนธ์พุทธศาสตรปริญญาดุษฎีบัณฑิต). พระนครศรีอยุธยา : มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
เอกราช มะลิวรรณ์, วิลาสินี สุขกา, ปวีณ์กร สุรบรรณ์ และสุพรรณี เกสรินทร์. (2563). ความเป็นพลเมืองตามระบอบประชาธิปไตยของประชาชนในจังหวัดสงขลา กรณีศึกษาประชาชนในพื้นที่อำเภอบางกล่ำ. การประชุมหาดใหญ่วิทยาการระดับชาติและนานาชาติ ครั้งที่ 11 วันที่ 17 กรกฎาคม 2563 ณ มหาวิทยาลัยหาดใหญ่.
เอนก เหล่าธรรมทัศน์. (2554). การเมืองภาคพลเมือง. พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพฯ : สถาบันพระปกเกล้า.
Yamane. T.. (1973). Statistic: An Introductory Analysis. New York : Harper and Row.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2025 วารสารบัณฑิตศึกษาปริทรรศน์ มจร วิทยาเขตแพร่

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความนี้ได้รับการเผยแพร่ภายใต้สัญญาอนุญาต Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International (CC BY-NC-ND 4.0) ซึ่งอนุญาตให้ผู้อื่นสามารถแชร์บทความได้โดยให้เครดิตผู้เขียนและห้ามนำไปใช้เพื่อการค้าหรือดัดแปลง หากต้องการใช้งานซ้ำในลักษณะอื่น ๆ หรือการเผยแพร่ซ้ำ จำเป็นต้องได้รับอนุญาตจากวารสาร
